Powieść oparta na faktach, opowiada historię znanego chilijskiego poety Pabla Nerudy, który za swoją twórczość został Laureatem Nagrody Nobla.

Akcja dzieje się w latach 50 tych XX wieku. Na początku poznajemy młodą dziewczynkę Elisę, która wraz z matką wiedzie życie w ubóstwie. Mieszkają w chilijskim mieście Temuco, niestety sytuacja materialna i brak pracy sprawiają, że obie muszą znaleźć nowe miejsce zamieszkania. Tak oto pod swój dach przyjmuje je Pablo Neruda. Sam Neruda jest marzycielem, optymistą i zawadiaką. Eliza przekonuje się o tym, chowając się w szafie, gdzie przyłapuje go na zdradzaniu małżonki Delii del Carril z rudowłosą Matilde. W dalszej części książki możemy poznać zwyczaje, jakie panują w domu, a młoda Elisa, zaczyna traktować panią domu jak własną matkę. Pablo powoli okazuje się egoistą i dziecinną, ale genialną osobą, która przyciąga do siebie kobiety i naznacza ich życie. Dalsze losy bohaterów ukazują dziwną relację matki z córką, gdzie ta pierwsza zaczyna odrzucać miłość swojego dziecka i okazuje całkowity brak zainteresowania jej życiem osobistym. Jak dowiadujemy się w dalszej relacji, matka jest nieuleczalnie chora, a Pablo, jak dowiadujemy się w liście matki do córki, jest ojcem Elise. Niczego nie świadoma dziewczyna zatraca się w życiu Nerudy oraz Delii i zaczyna darzyć ich miłością, jak własnych rodziców. Matka umiera, a Elise dowiaduje się prawdy. Życie w domu na Isla Negra toczy się swoim rytmem, a bohaterka daje się prowadzić „nowym” rodzicom, upodabnia się do Delii, traktuje jak swoją mentorkę. Sama powieść ukazuje nastoletnią dziewczynkę, która pod wpływem czasu i ludzi, dojrzewa i staje się młodą inteligentną damą, stawiającą czoła wszystkim przeciwnościom.

Książka, sama w sobie na początku nie wzbudza wielkiego zainteresowania. Dopiero po dłuższej lekturze i przemyśleniach okazuje się, że jednak jest bardzo dobrą powieścią. Czyta się ją ze smakiem i lekkością. Sam język autorki jest subtelny i elegancki. Zabrakło rozwinięcia niektórych wątków związanych z życiem samego Poety, za dużo natomiast jest przemyśleń samej Elisy. Odczuwa się lekki niedosyt i potrzebę sięgnięcia po biografię samego Noblisty, żeby zrozumieć to, co zostało niedopowiedziane w samej powieści.