25.02.2020 r w BPMiG we Wschowie spotkali się klubowicze z DKK dla Dorosłych Rozmawialiśmy o niezwykłej powieści Joanny Bator "Purezento".       

Autorka, podróżniczka, specjalistka od antropologii kultury fascynuje się Japonią od lat. Była    w kraju ,,kwitnącej wiśni’’ na rocznym stypendium naukowym. Owocem japońskich doświadczeń naukowych i osobistych jest zbiór esejów zatytułowany ,,Japoński wachlarz’’ wydany w 2004 r. Książka zdobyła zainteresowanie czytelników i pozytywną ocenę krytyków literackich.

"Purezento" to pierwsza japońska powieść pisarki. Tajemnicza i na wskroś japońska. Podbiła serca i umysły czytelników DKK. Wywołała bardzo interesującą dyskusję. Wszyscy byli zadowoleni ze spotkania z literaturą J. Bator.

"Tego lata czułam się jak rozbita filiżanka. Skorupy grzechoczące w worku.” Tak kończy się pierwszy fragment powieści. Rozbita filiżanka to metafora ludzkiego losu. Bezimienna bohaterka, której życie rozbiło się jak owa metaforyczna filiżanka. Pogrążyła się w rozpaczy. Spotkanie z niezwykłą Japonką Panią Myoko daje bohaterce szansę na nowe życie. Musi tylko zmienić miejsce zamieszkania . Nabrać geograficznego dystansu w dalekiej Japonii i odnaleźć sens swojego życia. Odnajdzie tam spokój, zanurzy się w innej kulturze, spotka nową miłość.

Kiedy drzwi zamknęły się za jej chłopakiem, nie wiedziała że widzi go po raz ostatni. Kiedy znalazła się w Japonii przed nią otworzyły się inne drzwi. Na jej drodze stanęli nowi ludzie, którzy uczyli ją nowego życia. Pani Myoko – japońska podróżniczka podarowała swojej lektorce Purezento - prezent - swój dom w Japonii i kota, którym bohaterka miała się opiekować. Wskazała tez ludzi, którzy czekali na jej przybycie. Kurs KINTSUGI pradawnej sztuki naprawy ceramiki za pomocą złota – okazał się niezwykłą terapią. Uświadomieniem, że najpiękniejsze jest to, co niekompletne, przemijające i niedoskonałe.

Powieść J. Bator to PUREZENTO dla czytelnika. Historia o śmierci, życiu, utracie miłości       i spotkaniu nowej, o ciągłym szukaniu sensu życia.

Polecam książkę tym, którzy mają ochotę pobyć ze sobą i na chwilę się zatrzymać, pomyśleć. Dostrzec piękno w tym, co czasem ma skazę. Zwrócić uwagę na drugiego człowieka. Porozmawiać z nim. Zakończę metaforą z powieści: Kocha się tego, komu najbardziej pragnie się opowiadać.                                                       

- Stanisława Król