Powiało „Cieniem wiatru” w nowosolskim DKK. Ten wiatr przyniósł zapachy z barcelońskich placów i uliczek, zakręcił w głowie widokiem całujących się kochanków, przyczepił resztki jesiennych liści do naszych schodzonych butów.

    Razem z bohaterami opowieści snuliśmy się po zamglonych, wilgotnych zaułkach , zaglądaliśmy do umarłych domów, słuchaliśmy jak bije przestraszone serce Juliana Caraxa, który napisał, że „przypadkowe zdarzenia są bliznami losu i że „jesteśmy marionetkami naszej nieświadomości”.

    Tę powieść czyta się szybko, a magiczne słowa z poszczególnych wersów uderzają do głowy jak szampan. Zwroty akcji zmieniają się jak politycy, napięcie ani na chwilę nie spada, czytelnik się nie nudzi.

    Losy bohaterów wzajemnie się ze sobą przeplatają, oni są sobie przeznaczeni, „bo przypadki nie istnieją”. Miłość, nienawiść, wina i przebaczenie to nieodłączne „atrybuty” każdej wielkiej powieści i Zafon nam ich nie poskąpił.

    Miłość w wydaniu hiszpańskiego autora jest przeklęta i tragiczna, nienawiść okazuje się być nienawiścią aż do grobowej deski. Są tu więc emocje z „najwyższej półki”, bohaterowie osaczeni przez podświadomość  często bezwolnie poddają się życiu i nie próbują oszukać Losu.

    „Cień wiatru”to książka, która może zmienić ludzkie życie. Czytanie jest zajęciem niebezpiecznym, bo wpływa na naszą tożsamość, po przeczytaniu ważnej książki nie jesteśmy już tacy sami. Myślimy „tekstem” który przeczytaliśmy i może nawet stajemy się trochę autorem, nie wiadomo.

    „Cień wiatru” to powieść o zagadkach i ich rozszyfrowywaniu, o miłości, która nie mogła się spełnić, o przeczuciach i ich wpływie na psychikę człowieka. O pielęgnowaniu pamięci, która jest jak ogród i  usycha gdy jej nie podlewamy. O złudzeniach, na które nikt nie jest odporny i tylko nielicznym udaje się bez nich żyć.

 

                                    Agata Wojtkowiak