„Apolejka I jej osiołek” jest ulubioną historią bohaterów książki Beaty Wróblewskiej. Książe zostaje zaczarowany w osiołka, a Apolejka szuka sposobu by odwrócić zły czar. W bajce osiołek dzięki mocy cudownego jabłka ostatecznie powraca do swojej postaci. Jednak życie to nie bajka...

O prawdziwości tego stwierdzenia przekonuje się sześcioletnia Ola, dwunastoletni Jasiek i maturzystka Kasia.

Rodzeństwo razem z mamą przeprowadza się do babci. Przyczyną przeprowadzki był ojciec, który popadł w długi i uciekł przed wierzycielami. Drugą przyczyną był Jasiek, który jest dzieckiem autystycznym i potrzebuje ciągłej opieki. Babcia może zapewnić opiekę nad chłopcem, bezpieczeństwo i spokój.

Największym problemem jest przystosowanie do nowego otoczenia. Koledzy z przedszkola Oli wyśmiewają ją, ponieważ rozmawia ze swoim psem i wierzy, że jest on zaczarowany. Jedyny przyjaciel dziewczynki przy innych udaje, że nie pamięta o przyjaźni. Ola wstydzi się zapraszać koleżanki do domu. Jasiek jest inny niż wszystkie dzieci.

Kasia, która jest starsza, widzi, że koledzy z jej klasy są skrępowani obecnością jej brata. Nie rozumieją w pełni choroby chłopca i gdy są zaproszeni do domu Kasi, to bardzo szybko go opuszczają. Jednak pojawia się Michał, student pedagogiki specjalnej, który umie podejść do Jaśka i pomaga w wielu problemach z nim związanych.

Cała historia opowiada o zachowaniu Jaśka i jego otoczeniu, które nie zawsze jest tolerancyjne. Przykładem są rodzice, którzy nie chcieli się zgodzić by uczęszczał na lekcje z ich dziećmi. Rodziny osób chorych na autyzm i sami chorzy muszą wiele przejść.

Książka uczy tolerancji i postępowania z chorymi na autyzm. Oswaja też czytelników z tą chorobą i pomaga zrozumieć postępowanie chłopca. Myślę, że jest to książka dla każdego. Bez względu na wiek. Szczególnie polecam ją osobom, które pragną zrozumieć co w życiu jest najważniejsze.