Ta powieść zmusza do myślenia. Myślenia wychodzącego poza „zaganianą” codzienność… Bo ścigamy czas, bo na nic nie zdążamy, a potem...Właśnie, co potem? Ponieważ nie wiemy... Odgadujemy... Odgadujemy gdy odchodzi ktoś bliski, kochany oraz wtedy, gdy na horyzoncie czasu ukazuje się nasz własny kres.

Czy to rzeczywiście kres? To istotnie odwieczne pytanie stawało przed ludźmi odkąd zaczęli myśleć abstrakcyjnie. Nasze wyobrażenia są tak różne: marzymy o niebie z aniołami i archaniołami (bo i tam jest hierarchia!) a chcielibyśmy uniknąć czyśćca, nie wspominając o piekle.
W naszych wyobrażeniach o piekielnym ogniu (który wybucha przecież od czasu do czasu w różnych punktach ziemi) jest zupełnie inaczej niż w zimnym, zatęchłym, gnijącym podziemnym świecie Inanny.
Tokarczuk sięgnęła do prastarych mitów sumeryjskich, aby móc „widzieć świat jako żywy od początku do końca…”, a właściwie bez końca. To jest zaskakujące. Nie nauczono nas tak patrzeć na świat.
Większość ludzi wierzy w dobrego Boga. Czy to On skazuje nas na wieczne męczarnie
i tortury? Czy nie lepiej byłoby pozostać rośliną, której krótki żywot kończy się powrotem do ziemi by móc stać się pokarmem dla kolejnych roślin...
To co się dzieje w podziemnym królestwie Inanny napawa przerażeniem i trwogą - to już lepiej aby tego „życia po życiu” wcale nie było.
Co potrafi pozostać piękne i nienaruszalne? Przyjaźń, miłość, wierność i poświęcenie - one zostają.
Wygrywa ten, kto dostrzegł ich wartość i swoje życie podporządkował pielęgnowaniu owych cnót.
„Anna In w grobowcach świata” skłania do myślenia o istocie życia i śmierci. Ponieważ nic nie wiemy o naturze „życia po śmierci” próbujmy cieszyć się tym życiem, którym teraz żyjemy, ceniąc sobie każdą chwilę, nawet tę gorzką i bolesną – bo i one należą do nas.