Książkę E.E. Schmitta pt. „Dziecko Noego” czyta się z zapartym tchem. Narrator z pozycji człowieka dorosłego powraca we wspomnieniach do czasów grozy i niebezpieczeństwa czyhającego ze strony nazistów w każdej chwili i miejscu. W jego wspomnieniach rysuje się piękna postać ojca Ponsa, który stworzył w okupowanej Belgii „arkę Noego” żydowskim chłopcom. Jednym z nich jest Joseph. Tu wraz z innymi, „w żółtej Willi”, jak zwierzęta na arce Noego zostają uratowani przed zagładą. O ojcu Ponsie, który jest pełen miłości, tolerancji i oddania dla powierzonych mu pod opiekę chłopców możemy powiedzieć, że jest to człowiek przez duże „C”.

W czasie grozy i prześladowań udaje mu się zachować nie tylko życie chłopców, ale ocalić ich tożsamość narodową i religijną. Po zakończeniu wojny pomaga im wrócić do swych korzeni.
Jako już ludzie dorośli, Joseph i jego przyjaciel Rudi, w myśl nauk ojca Ponsa przyczyniają się do budowy państwa Izrael. Ustanowiono również tytuł „Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata” nadawany ludziom, którzy okazali najlepsze cechy człowieczeństwa w ratowaniu Żydów. Ojciec Pons otrzymuje go już niestety pośmiertnie w r. 1983.
Ku jego czci posadzono w Izraelu „Las ojca Ponsa” w liczbie 271 drzew. Symbolizują one liczbę dzieci uratowanych przez niego i innych ludzi. Rozrasta się on podobnie jak państwo Izrael.
Książka wzrusza, skłania do refleksji i zadania sobie pytania „Czy potrafilibyśmy stworzyc podobną arkę Noego?”. Czy zauważamy wokół siebie potrzebujących? Czy jesteśmy tolerancyjni?
Trudno odpowiedzieć na te pytania, gdyż puste, gołosłowne deklaracje nic nie znaczą. Ważne jest to, jak zachowalibyśmy się w konkretnej sytuacji. Warto tu przytoczyć słowa noblistki – Wisławy Szymborskiej: „Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”.