Lektura książki Aleksandry Kroh o życiu i twórczości Jana Potockiego przenosi nas, czytelników, w całkowicie odmienny świat, w zupełnie inną rzeczywistość. Nam, żyjącym w blokach i małych mieszkankach, trudno wniknąć w psychikę i sposób myślenia podolskiego magnata, który przemierza świat w otoczeniu licznej służby i znajduje gościnę w rezydencjach magnackich całej Europy.
Jan Potocki jest niezwykle barwną postacią. Autorka przedstawia nam go jako człowieka o szlachetnym sercu, ciekawego świata i ludzi, kochającego swoją rodzinę. Jest on typem intelektualisty o historycznych zainteresowaniach. Opracowuje i gromadzi materiały historyczne, których zasięg obejmuje wiele wieków wstecz. Miał ciekawy pomysł, aby stworzyć oddziały partyzanckie składające się z chłopów. Szlachta upokorzona panowaniem Rosji podziwia Potockiego, który ubrany w szlachecki strój, podpisuje akt przystąpienia do konfederacji.
Jednak jego życiową misją staje się historia. Podchodzi do niej z naukową estymą, jest to jego wielka miłość. Podziwiam jego upór i dociekliwość. Pomimo że był człowiekiem kochającym i łagodnym, nie znajdował w swojej rodzinie wsparcia. Jego najwierniejszym przyjacielem był Ibrahim, tłumacz i przewodnik po krajach Lewantu.
Byłam wzruszona jego samobójczą śmiercią, to tak jakby odszedł ktoś bliski.
Polecam gorąco tę książkę, bo jest w niej wiele ciekawych informacji i czyta się ją z niekłamaną przyjemnością. Dziękuję autorce za te piękne chwile jakimi mnie obdarowała.

Bożena Pietrzyk
DKK w Nowej Soli