Głównym bohaterem ksiażki Hrabala pt.: „Pociąg pod specjalnym nadzorem” jest 22- letni Miłosz Pipka - mieszkaniec małego czeskiego miasteczka, uznawany przez jego mieszkańców za dziwaka. Miłosz ciągle odnosił wrażenie, że jest obserwowany i nie lubiany, ponieważ, pochodził z dość dziwnej rodziny. Po nieudanym związku z dziewczyną, czuje się jak zwiędła lilia i podcina sobie żyły. Po długim pobycie w szpitalu wraca do pracy na stację kolejową.
Jest wojna, rok 1945. Pracę stacji dezorganizują przelatujące i ostrzeliwujące miasteczko samoloty oraz stojące na bocznicy wagony bez szyb w oknach, naszpikowane kulami i zniszczone granatami, z brunatnymi śladami zakrzepłej krwi.
Przez stację co jakiś czas przejeżdżają wagony osobowe - pełne zrozpaczonych ludzi, towarowe z czołgami oraz zwierzętami, którym sterczą pogruchotane i odarte ze skóry nogi oraz pociągi pod specjalnym nadzorem, czyli transporty wojskowe, które miały podjąć próbę utrzymania przełamanego frontu.
Miłosz pracuje z dyżurnym ruchu (wielbicielem kobiet) panem Całuskiem oraz zawiadowcą stacji (wielbicielem gołębi).
Kiedy przez stację ma przejechać pociąg złożony z 28 wagonów amunicji, pracownicy postanawiają wysadzić go w powietrze, czyli specjalnie „nadzorować” ten transport wojskowy. Miłosz z ładunkiem wybuchowym w ręku, wchodzi na samolot i wrzuca go do jednego z wagonów. Kiedy czekał na moment zniszczenia, został postrzelony przez strażnika pociągu. Poczuł ból i spadł do rowu razem z Niemcem. Był zgubiony. Powoli umierał trzymając Niemca za rękę i szepcząc mu do ucha: „Trzeba było siedzieć w domu”.
Miłosz podszedł do wykonania zadania bardzo spokojnie. Przyszło mu na myśl, że powinien robić to już dawno temu, chociaż by dlatego, że czołg niemiecki zmiażdżył jego dziadka. Nikt nie przypuszczał, że kryje się w nim tak wielka siła i odwaga.
Książka jest krótka - 93 strony. Czyta się ją jednym tchem. Na okładce znajduje się archiwalne zdjęcie autora ze stryjem Pepinem.