„Oskar i pani Róża" Erica - Emmanuela Schmitta to książka, którą poleciłbym do przeczytania wszystkim - i dzieciom, i dorosłym. Podobała się mnie, mojemu koledze, a także mamie.
Opowiada o chłopcu w moim wieku (10 lat), który przebywa w szpitalu , ponieważ choruje na raka. Właściwie czeka na śmierć. Z tego powodu nie zawsze (szczególnie na początku) zachowuje się dobrze, nie umieją też właściwie zachowywać się jego rodzice. Po prostu boją się choroby, a przez to ich syn myśli, że go nie kochają.
Z pomocą przychodzi tytułowa pani Róża. Staje się przyjacielem chłopca. Może jej powiedzieć wszystko i w każdej chwili - przy niej zachowuje się „normalnie". To ona pomaga Oskarowi przygotować się na odejście do... Domu Ojca. Dzięki niej mały pacjent zaczyna rozmawiać z Panem Bogiem, pisząc do Niego listy. Wcześniej nie znał Boga.
Prawie cała więc książka składa się z listów Oskara. I chociaż pisze je śmiertelnie chory chłopiec, nie raz można się przy nich pośmiać. Wystarczy sięgnąć po tę lekturę. Nie brakuje oczywiście fragmentów poważnych, a nawet smutnych. Tak jak w życiu, bo Oskar przeżywa w „przyspieszonym tempie" całe życie. Jak to możliwe?! Sięgnij po „Oskara i panią Różę". Z pewnością nie pożałujesz.
Dodam coś jeszcze, może by się pochwalić. Opisywana przeze mnie książka przypomina mi trochę „Małego Księcia" Antoine'a de Saint - Exupery'ego., którego ostatnio przeczytałem i który znany jest chyba wielu dorosłym. Obie lektury nie są długie, składają się z krótkich rozdziałów. Ich bohaterowie to mali chłopcy, którzy poznają świat - życie w bardzo ciekawy, a nawet niezwykły sposób. Według mnie podobnie też się kończą historie Oskara i Małego Księcia. Dorośli będą wiedzieli, o czym mówię, a was - koleżanki i koledzy -jeszcze raz zachęcam do sięgnięcia po „Oskara i panią Różę"