Róża, Adam i Robert, to trzy różne osobowości, wywodzące się z innych środowisk. Charakteryzują się jednak tą samą życiową przypadłością, a mianowicie emocjonalnym letargiem. Co się na to złożyło, co było przyczyną tego stanu? Jak sobie radzą nasi bohaterowie?
Adam pochodzi ze wsi. Kończy jednak Akademię Medyczną. Rodzice kupują mu w prezencie dom, ponieważ chcą go mieć w swoim pobliżu. Syn wyjeżdża jednak do miasta, rozpoczyna pracę w szpitalu. Jest dobrym lekarzem, poświęca wiele uwagi swoim pacjentom. Od dzieciństwa boi się ojca, przypomina sobie jak trzymał go za przegub i zmuszał do nauki pływania, czy też towarzyszenia przy świniobiciu. Aby go złamać, zamykał w ''zastanawialni'', czyli małym pomieszczeniu wyposażonym jedynie w łóżko polowe i świeczkę świecącą się godzinę lub dwie. Adam bał się ciemności i ojciec o tym wiedział...
Kiedy Adam czuje swoją odmienność seksualną i zbliża się z Pięknisiem, chłopcem z ulicy, rodzice nie akceptują tego, potępiają syna i odwracają się od niego.
Robert jest pisarzem, zdobył uznanie. Jest jednak nieuleczalnie chory. Nie boi się umierać. Boi się za to szpitala i wszystkiego, co jest z nim związane. Ma żonę i dobrze sytuowanych teściów. Wszyscy oni oczekują od Roberta kolejnej książki.
Mimo idealnych warunków stworzonych przez teścia - posła, nie potrafi zmusić się do
pisania. Ból się potęguje, śmierć się zbliża. Postanawia wyrwać się w ukochane góry, odwiedza cmentarz. W czasie wędrówki trafia do domu Róży.
Róża to znana aktorka, która po wypadku przerywa pracę. Mąż stara się ją odizolować od życia, nie pozwala opuszczać domu, faszeruje lekami. Sam natomiast zdradza żonę.
Czy nasi bohaterowie poradzą sobie z tym stanem, czy się wyzwolą z ''senności''?
Odpowiedzi na te pytania znajdziemy w tej książce. Zastanówmy się, czy my również nie znajdujemy się w takim letargu? Czy potrafimy się otrząsnąć, wyzwolić z tego stanu?