Ewa i Adam - obydwoje są po trzydziestce i bardzo się kochają. Gdy Adam wszedł na wystarczająco wysoki szczebel kariery zawodowej i gdy został zbudowany wystarczająco duży dom z wystarczająco dużym ogrodem, na świat przychodzi ich zaplanowane dziecko. Niestety, nie jest to, jak marzyli, śliczna blondyneczka z ogromnymi oczami, ale mały muminek, Dar Pana, czująca inaczej, czy po prostu dziecko z DS. Początkowo rodzice chcą się pozbyć takiego potomka, ale Ewa zmienia zdanie i zabiera Myszkę do domu...

W ten sposób cudowny, starannie naszkicowany świat Adama zawala się - on z sypialni przenosi się do gabinetu, całe dnie przesiaduje w pracy. Jego miejsce w małżeńskim łożu zajmuje córeczka. Natomiast Ewa stopniowo uczy się kochać, rozumieć i uczyć to niezwykłe dziecko życia. I choć Myszka ma najsilniejszą postać choroby Downa, dodatkowo z tajemniczą, ciemną plamką na mózgu, jej wewnętrzny świat jest bardzo bogaty. Przebywając na strychu pomaga Bogu w stwarzaniu kolejnego świata, uczy biblijnych Adama i Ewę śmiechu, miłości, zaczyna rozumieć, że musi dawać, a nie tylko brać.

Terakowska doskonale zarysowała w swym utworze różne podejście rodziców do choroby dziecka - ojca, który umywa od wszystkiego ręce, by czasem podglądać zabawy córki przez szparę w uchylonych drzwiach, dla którego najważniejsza jest wiedza, w czyich genach występuje mutacja - kto jest winny DS Myszki. I z drugiej strony Ewa - żyjąca z dnia na dzień, pozbawiona nadziei. Kochająca swoje dziecko, lecz wstydząca się go.

Dramatyczna jest scena, gdy Ewa wybiera się z córką do supermarketu - traci na chwilę Myszkę z oczu, a ta w tym czasie rozbiera się do naga i zaczyna tańczyć lecz jej ruchy raczej przypominają żałosne podrygiwania niż taniec.

Jednakże powieść kończy się stosunkowo dobrze, gdyż Myszka odchodzi do ogrodu wiecznej szczęśliwości, jej rodzice godzą się ze sobą, a na świat przychodzi kolejne dziecko Ewy i Adama, tym razem zdrowe...