To opowieść o kolejach losu Fausty- córki Heleny Lejman i Ludwika Lejmana. Jest 1978 rok, Warszawa. Helena Lejman, wdowa po Ludwiku Lejmanie, nie radzi sobie z nowym życiem, sprzedaje swoją córkę, czternastoletnią Faustę bogatemu panu Filipowi Fołtynowiczowi, lat pięćdziesiąt cztery. Pan Filip przez dwa lata posyła Faustę do szkoły klasztornej, by potem – oficjalnie, w kościele wziąć z nią ślub. Żyją razem trzydzieści lat, mają dwoje dzieci, wydają się normalną, katolicką rodziną… tylko ta uderzająca różnica wieku...
Fausta wychodząc za mąż za Filipa zmienia swój los. Mogła bowiem , bez środków do życia, stoczyć się na dno, zostać alkoholiczką i prostytutką jak jej matka. Fausta, żyjąc po cichu nadzieją na śmierć starego męża , mimo braku miłości jest lojalna i wierna. Pamięta, że mężczyzna wyciągnął ją z koszmaru dzieciństwa. Zabrał z domu matki pijaczki, posłał do szkoły klasztornej, by wychować na świątobliwą, wierną żonę. Bez względu na ten fakt, Fausta czekała na dzień śmierci swojego męża Filipa Fołtynowicza. Ten dziwny związek od kilku lat obserwuje i opisuje pisarka Bogna Wegner.

Postać tytułowej bohaterki funkcjonuje na płaszczyźnie fikcji literackiej. Widzimy ją z perspektywy pisarki Bogny, najpierw jako młodziutką dziewczynę z dużo starszym mężczyzną ( na molo w Sopocie),potem widzianą po blisko trzydziestu latach na oddziale onkologicznym, gdy zaczyna się przyjaźń obu kobiet. Dalej już Bogna postrzega Faustę przez pryzmat tej przyjaźni. Wreszcie widzimy bohaterkę okiem jej własnego syna, a w końcu poznajemy punkt widzenia Heleny na córkę. Podobnie zmienia się perspektywa spojrzenia na matkę i wzajemne relacje między obydwiema kobietami. Powoduje to pewne zawiłości i niejednoznaczność wielu wątków powieściowych.
„Fausta” to powieść po trosze o kobiecości, o dojrzewaniu do niej i realizowaniu w różnych wariantach, w związkach z różnymi mężczyznami, kobiecości ukazanej na przykładzie kilku różnych kobiet. Pojawia się też problem miłości macierzyńskiej, tej nieporadnej, egoistycznej, chłodnej. To powieść o sile kobiecej przyjaźni, o życiowych wyborach, wpływie przypadku na los, o naruszaniu tabu, o granicach ludzkich zachowań, o wybujałym temperamencie, niekontrolowanym erotyzmie. Czytając książkę, można poczuć zadumę nad kolejami losu bohaterów, zastanowić się nad znaczeniem pieniądza, wysnuć refleksję o reakcji człowieka na choroby, śmierć, i wreszcie na czas, niezgodę na przemijanie. Fausta nieustannie żyła nadzieją na nowe życie po śmierci męża. Gdy on umiera, ona chce zacząć wszystko od nowa, ma możliwości i pieniądze, wreszcie poddaje się zabiegom upiększającym prowadzonym w pensjonacie przez Mefistę, kobietę spełniającą pragnienia Fausty…
Powieść ma zaskakujące wątki, może budzić w czytelniku wiele rozważań dotyczących pogoni za młodością za wszelką cenę, odkrywania tajemnic rodzinnych korzeni. Lęk, który człowiek w swych poszukiwaniach hamuje, bywa też wartością ostrzegającą.
W książce jest wachlarz różnych odcieni miłości lub jej braku. Zastanowienie budzi jedno ze zdań sugerujące, że może miłość niewiele pomoże gdy człowiek nie robi tego co należy, dobrze wypełnione obowiązki są więcej warte…..

Halina Maszner