Pierwsze nasze wiosenne spotkanie rozpoczęliśmy następującym wierszem:
i ja się w końcu przemienię”.
Nie po raz pierwszy Janusz Leon Wiśniewski okazał się świetnym znawcą psychiki kobiet i bardzo osobistych relacji damsko – męskich. Jak na mężczyznę pisze wyjątkowo subtelnie i delikatnie o potrzebach uczuciowych kobiet, miłości, leczeniu emocjonalnych ran. Książkę „Łóżko” można by śmiało nazwać swoistą „fizjologią” miłości, stanowiącą vademecum oprowadzającym po jej obszarach. Książka składa się z opowiadań, które noszą w sobie pewne wzruszenia oraz prawdę o ludziach i życiu. Jak zwykle opinie klubowiczów były podzielone; niektórzy dopatrywali się w niej nawet akcentów wulgarnych, co chyba jest dużą przesadą.
W drugiej części spotkania przedstawiono sylwetki pisarzy wizjonerów, o których jeden z krytyków tak pisał: „pisarz ze swoją nadwrażliwością, niejednokrotnie postrzegany za szarlatana przewiduje zdarzenia i fakty wiele lat wcześniej, aniżeli doświadczalnie dowodzą tego uczeni”. A. Einstein mawiał, że „wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy”. Wiktor Hugo stwierdził, że „wielcy, genialni ludzie mają w sobie trzy władze: obserwację, wyobraźnię i intuicję”. Ludwig van Beethoven, mimo że był całkowicie głuchy, tworzył największe dzieła dzięki ogromnej wyobraźni muzycznej.
Czołowe miejsce wśród pisarzy wizjonerów zajmuje Juliusz Verne, który przewidział:
- wideotelefon;
- tazer – paralizator elektryczny;
- żagiel słoneczny, jako źródło napędu wykorzystujący ciśnienie światła słonecznego;
- ogólnoświatową sieć komunikacji (internet);
W książce „Paryż XX wieku” z 1863 r., opisał urządzenia komunalne miasta, wprowadzone w życie kilkadziesiąt lat później.
Stanisław Lem w dziele „Summa Technologiae” opisał zjawisko sztucznej inteligencji pod nazwą „intelektronika”, rzeczywistość wirtualną w rozdziale „fantomologia” przyjmując za podstawę nową gałąź wiedzy: nanotechnologię. W książce „Powrót z gwiazd” przewidział zjawisko pozbawienia pierwiastka agresji u astronautów przebywających w stanie nieważkości, nazwane betryzacją od uczonych Bennetta, Trimaldiego i Zacharowa. W książce „Głos Pana” przewidział wykorzystanie cząsteczki neutrina, jako bardzo lekkiej, szybkiej i przenikającej wszystko, w komunikacji międzygwiezdnej. Ponadto omówiono jeszcze sylwetki Allana Edgara Poe ‘go, Michała Bułhakowa, J. K. Rowling, Luisa Carrolla, Arthura Clarke’a, Raya Bradbury’ego i Georga Orwella, których pomysły i wizje zostały wykorzystane przez naukę dla rozwoju cywilizacji.
Następne spotkanie wyznaczono na 14. maja, a do omówienia wytypowano książkę Romy Ligockiej pt. „Księżyc nad Taorminą”.