Czerwcowe popołudnie w naszym klubie spędziłyśmy omawiając książkę portugalskiego noblisty ,Jose Saramago, "Miasto ślepców".
Głównym tematem jest epidemia ślepoty ,która z niewyjaśnionych przyczyn dotyka mieszkańców nienazwanego miasta.Autor ukazuje zachowania ludzi pozbawionych jednego ze zmysłów , ich bezradność ,rozpacz i walkę jaką podejmują w zaistniałej sytuacji.Początkowo władze izolują dotkniętych białą ślepotą w opuszczonym szpitalu psychiatrycznym pod strażą wojska . Strefa kwarantanny przypomina nam obóz koncentracyjny ,są rządzący i zależni od nich bezradni ludzie ,a czytając odniosłyśmy wrażenie ,że najlepiej by było , oczywiście dla władz, jakby ci ludzie po prostu zmarli.Najlepiej sytuację w strefie kwarantanny charakteryzują słowa jednej z głównych bohaterek" ...Skoro nie możemy żyć jak ludzie, postarajmy się przynajmniej nie żyć jak zwierzęta..." Sytuacja zmienia się gdy ślepota dotyka wszystkich , wtedy ślepcy błąkają się po mieście ,grabiąc sklepy w poszukiwaniu pożywienia , miastu grozi kolejna epidemia ,wszędzie jest brud , leżą nie pochowane zwłoki a ludzie błąkają się bez celu.Jose Saramago ciekawie przedstawia bohaterów ,nie mają oni ani imion ani nazwisk dla czytających są to : dziewczyna w czarnych okularach , lekarz czy chłopiec z zezem.Ma to swoja wymowę , gdyż pokazuje, że bez względu na to gdzie i kogo dotyczy tak drastyczna i skrajna sytuacja ludzie aby godnie i normalnie żyć potrzebują norm społecznych i cywilizacyjnego komfortu.Gdy tego zabraknie mamy do czynienia z upadkiem moralności ,upodleniem a w konsekwencji z degradacją całej społeczności.Książką ta to studium wiedzy nad prawdziwą "twarzą" człowieka , jego dobrymi i złymi cechami oraz sposobami radzenia sobie w warunkach ekstremalnych. "Miasto ślepców" jest także przestrogą dla ludzi ,że często ślepota społeczna jest gorsza od tej rzeczywistej - medycznej oraz ,że na wiele ważnych spraw jesteśmy ślepi mimo doskonałego wzroku. Dobra i warta przeczytania lektura, polecamy.