Kolejna książka, którą członkinie DKK w Brzeźnicy zajęły się to „Nadzieja” Katarzyny Michalak.
Sięgnęłyśmy po tę pozycję, gdyż podobały nam się inne utwory tej autorki.
„Nadzieja” okazała się lekturą bardzo interesującą, chociaż zdecydowanie inną od poznanych dotąd książek, które wyszły spod pióra K. Michalak.
Bohaterami „Nadziei” są Lila i Aleks, którzy poznają się jako dzieci. Lila ma sześć lat, a Aleks 8. Mieszkają na wsi. Chłopcem, którego rodzice zginęli po wybuchu elektrowni w Czarnobylu, opiekuje się ciotka Anastazja. Stara się wynagrodzić wszystkie krzywdy, jakich na każdym kroku doznaje sierota.
Ojciec alkoholik, macocha oraz przyrodnia siostra Elżunia robią wszystko, by Lila nie zaznała szczęścia i spokoju.
Dzieciństwo tych dwojga naznaczone jest biciem, wyzwiskami, samotnością, lękiem i brakiem poczucia bezpieczeństwa.
Nad ich późniejszym życiem cieniem położy się nieszczęśliwe dzieciństwo. Ale czy tylko ono? Trudno wszystkie czyny i zachowania Lilki złożyć na karb nieudanego dzieciństwa. Czytelnik spodziewa się, że bohaterka wreszcie wydorośleje i zacznie podejmować decyzje, które cechują dorosłego, dojrzałego człowieka.
Wierzy w to , że uda się bohaterom stworzyć wspólny dom, którego tak bardzo brakowało im w dzieciństwie.
Chociaż kochają się nad życie, to nie potrafią ze sobą żyć, nie potrafią stworzyć związku, gdyż Lilka na każdym kroku rani Aleksa.
Jest egoistką, która myśli tylko o sobie. Widoczne jest to nawet w jednej z ostatnich scen, gdy nie dostosowuje się do reguł panujących w konwoju.
Istnieje nadzieja, że jako matka postąpi dojrzale i właściwie wychowa syna.