Nasze kolejne wiosenne spotkanie w zimowej scenerii z” latem „w tytule tym razem nie ogrzało naszej dyskusji nad tą pozycją książkową. Pani Brown jest wzorem żony i matki. Małżeństwo i macierzyństwo wykształciły w niej poczucie uzależnienia. Jej niskie poczucie wartości przejawia się w ciągłym poszukiwaniu potwierdzenia tego, że jest potrzebna, że bez jej pomocy dom nie będzie właściwie funkcjonował. Bohaterka większą część swojego życia poświęciła rodzinie, nieświadomie tłamsząc swe prawdziwe „ja”. Odkąd jednak zaczęła pracować jako tłumaczka na konferencjach organizowanych przez „Żywność dla świata” ten stan rzeczy uległ zmianie. Bohaterka zaczyna podróżować, poznaje wielu ludzi, nawiązuje romans z młodym Amerykaninem, błąka się po hotelach, by ostatecznie wynająć mieszkanie z dwudziesto paroletnią Maureen. Podróż ze snu przekłada się zatem na życie na jawie. Przez całą powieść Kate poszukuje bowiem odpowiedzi na pytanie o własną tożsamość, jest zagubiona i bezbronna, zupełnie jak foka, która jej się śni niemalże każdej nocy. W każdym śnie próbuje uratować młodą fokę. Kroczy z nią w śnieżnej zamieci ku północy, próbując dotrzeć do morza. Droga jest pokryta lodem, a ssak morski ciężki. Podobno sny rodzą rzeczywistość, a przynajmniej są jej odbiciem, więc w takiej interpretacji można uznać, że ta powieściowa wędrówka to alegoria życia głównej postaci. Dobra ale zdecydowanie nie jest to książka dla każdego. Chłodny, specyficzny klimat powieści nie porwał nasze czytelniczki .
DKK Klenica
Moderator Regina Słowińska