Pisarka wprowadza czytelnika w krąg kultury azjatyckiej, konkretnie chińskiej.

Dziennikarka kulinarna Meggie Mc Elroy jest pogrążona w bólu po stracie kochanego męża Matta. Trudno jej pogodzić się z zaistniałą sytuacją przedwczesnej jego śmierci. Maggie sprzedaje dom i zamieszkuje na łódce zacumowanej na przystani. Po roku od śmierci męża, kiedy powoli zaczyna godzić się z jego śmiercią, dowiaduje się, że prawdopodobnie w Chinach, gdzie pracował, wychowywał się jego pięcioletnia córka. Wiadomość ta jest szokiem dla wdowy. Decyduje się polecieć tam i sprawdzić prawdziwość tej informacji. Jako dziennikarka kulinarna otrzymuje od swojej redaktorki Sary propozycję napisania artykułu o wschodzącej gwieździe chińskiej sztuki kulinarnej  Samie Liangu.  Maggie łączy te dwie sprawy i udaje się do Chin. Korzystając z pomocy przyjaciela męża Cereja Jamesa i tłumaczki Zinni odnajduje dziecko, które może być córką męża. Nawiązuje też znajomość z Samem, który ma problemy z otwarciem restauracji. Nie udaje mu się też wygrać prestiżowego konkursu na bankiet.

Maggie i San udają się do Shaoxingu k/ Sznghaju, gdzie poznają dziewczynkę Shuying i jej dziadków, którzy ją wychowują.

Udaje się też do krewnych Sama mieszkających w niedalekim Hangzhou. Poznaje kuzynów, swoich trzech wujków. Dowiaduje się też o dziadku Liong Wei, kucharzu na dworze cesarskim.

Kiedy okazuje się że dziewczynka nie jest córką jej męża, postanawia pomóc jej matce Gao Lan uzyskać pomoc od prawdziwego ojca. Podczas pobytu w Chinach Maggie i San bardzo zbliżają się do siebie. Dzięki Samowi poznaje tajniki chińskiej sztuki kulinarnej, a filozofia i uroki zmieniają jej życie.

„Ostatni kucharz chiński” to książka o wciągającej fabule. Zawiera też mnóstwo ciekawych informacji nie tylko o kuchni ale o kulturze, dziejach Państwa Środka. Czyta się z przyjemnością. Może  tylko,  nazwy, imiona i nazwiska utrudniają czytanie osobom, nie mającym związku z literaturą azjatycką.