Autobiografia Erica Lomaxa zatytułowana „Droga do zapomnienia" to powieść o zmierzaniu się bohatera z wojenną traumą, ale i o cenie przebaczania. Droga do zapomnienia, spotkania i przebaczania była długa i trudna. Bohater, narrator i autor miał 20 lat, gdy Niemcy napadli na Polskę. Jako brytyjski oficer wyruszył do Singapuru, ale jego losy tak się potoczyły, że po krótkim okresie pracy przy budowie kolei birmowsko-syjamskiej, trafił do japońskiego obozu jenieckiego, gdzie był nieustanie torturowany, głodny i męczony psychicznie. Trudno nawet wyobrazić sobie nieludzkie warunki życia, tortur, poniżania i powolnego zabijania resztek godności i człowieczeństwa. Eric nie poddał się , trafiło szpitala obozowego Changi, gdzie doczekał końca wojny. Wraca do domu, ale nie potrafi normalnie żyć, rozpada się jego małżeństwo, zostaje sam i nie może zapomnieć o traumatycznych przeżyciach w obozie, które odbierają mu szansę na normalne życie.
Kiedy spotkał Pati, kobietę swego życia to zdał sobie sprawę, że musi jeszcze raz zmierzyć się z koszmarem z przeszłości. Po wielu latach odnajduje jednego z oprawców w obozie. Ma wiele wątpliwości, czy powinien się z nim spotkać i jak się zachować, przecież tłumacz Nagase był świadkiem torturowania i upodlania a przecież nic nie zrobił, był bierny. Dopiero po latach dojrzał do spotkania z Japończykiem i mu przebaczyć.
Książka przybliża czytelnikowi wojnę na dalekim Wschodzie, sytuację jeńców w japońskich obozach, o których przeciętny Europejczyk nie wie zbyt wiele. "Droga do zapomnienia to pełna dramatyzmu opowieść o tym, jak trudno uporać się z tragicznymi wspomnieniami.