Akcja  powieści rozgrywa się w czasach PRL. Poruszanych jest tu kilka zagadnień. Oprócz sagi rodzinnej, przedstawiającej losy czterech pokoleń kobiet, jest tu wzmianka o utraconych Kresach, żydowskim getcie, poznańskim czerwcu 56.

Ogólnie można mówić o syntezie losów Polaków.

Teresa, główna bohaterka, nie ma dobrego kontaktu z matką i siostrami. W chwilach trudnych kontaktuje się z babcią Olgą, wyniosłą arystokratką, która na zawsze utkwiła w wileńskiej przeszłości. Po śmierci brata malarza zasklepia się w skorupie minionej epoki i tylko wspomnienia i wnuczka Teresa są promykami w jej życiu. Teresa po skończeniu szkoły opuszcza swoje środowisko, by rozpocząć studia w mieście. Chce wreszcie odetchnąć pełną piersią i uciec od niespełnionej miłości, wstydu związanego z pierwszym razem, osądami matki i plotkami na swój temat. Nie zamierzała więc szybko wracać w rodzinne strony. Planowała coś osiągnąć, zostać kimś. Nowego spojrzenia nabrała dopiero przy swoich współlokatorkach:

Lidce i Lucynie. Każda z nich jest inna, ale tworzą zgrany zespół. Wspólnie przeżywają radości i smutki, wspierają się i sobie pomagają.

Po dziesięciu latach, nieudanym małżeństwie, poronieniu z komplikacjami, obronie doktoratu i rozpoczęciu kariery zawodowej, przybywa Teresa do swego miasteczka na szkolny zjazd absolwentów. Jest pewna siebie, niezależna, a jednocześnie pełna obaw, że zabliźnione rady znów zaczną krwawić. Ma to związek z Adamem dawną miłością. Autorka ukazała w powieści świat wiecznie walczących kobiet. Bohaterki poszukując szczęścia narażają się na kolejne bolesne ciosy, z którymi nie mogą sobie poradzić. Nie jest bowiem łatwo uciec od pijanej rodzinnej przeszłości jak w przypadku Lidki, czy od oszukanej religijności w sytuacji Lucyny. Nie ma tu happy  endu.

„Gorzko” to  powieść smutna, ukazująca nieprzewidywalność życia.