Główny bohater książki jest szczególnym nastolatkiem. Przeżył uderzenie meteorytu, który roztrzaskując dach jego domu wpadł do łazienki, w której właśnie przebywał Alex i zranił go bardzo poważnie w głowę. Po kilku tygodniach śpiączki Alex wraca do domu ze szpitala, ale miewa napady padaczki. Dlatego też nie może uczęszczać do szkoły i wiedzie odludny tryb życia, pomimo że jest go bardzo ciekawy. Bardzo dużo czyta i jest nad swój wiek inteligentny. Gdy może już wrócić do szkoły nie nawiązuje więzi z rówieśnikami. Nie potrafi się do nich dostosować. Na skutek zbiegu okoliczności spotyka pana Petersona, starszego mężczyznę, wdowca, weterana wojny w Wietnamie. Spędzają ze sobą coraz więcej czasu, zaprzyjaźniają ze sobą. Ta znajomość pozytywnie wpływa zarówno na Alexa, który wychowując się bez ojca potrzebuje męskiego wzorca, jak i na Isaaca Petersona, który jest samotnikiem i odludkiem. Alex gromadzi wokół Petersona coraz więcej ludzi, z którymi on zaczyna się przyjaźnić. Pewnego dnia okazuje się że pan Peterson jest nieuleczalnie chory. Lekarz orzeka, że degradacja jaka będzie postępować w jego organizmie doprowadzi do tego, że pod koniec życia będzie on skazany na łaskę innych ludzi. Peterson nie zgadza się z tym. Nie chce być ciężarem i uzależnionym od innych osób. Postanawia się zabić. Próba samobójcza, z której ratuje go Alex jest dopiero początkiem walki o godną śmierć. Chłopak podejmuje decyzje, że pomoże przyjacielowi w godny sposób i w wybranym przez niego momencie odejść z tego świata. Jest to niezwykle trudne przedsięwzięcie. Pomimo że znajdują klinikę, która zajmuje się realizacją tak nietypowego zadania.
Głównym zagadnieniem jakie nasuwa się po przeczytaniu książki to: czy i na ile możemy decydować o naszym życiu? W trakcie jego trwania dzieją się różne rzeczy i dobre, i złe. Czasami w wyniku wypadku lub choroby ludzie musza zmagać się z ograniczeniami swojego ciała. Czy możemy wtedy zdecydować o zakończeniu naszego życia? Czy świadomy wybór powinien być zaakceptowany przez naszych najbliższych i znajomych? Czy decyzja o śmierci może do nas należeć jeśli tego pragniemy? Śmierć to część naszego życia, to dlaczego w naszej kulturze jest to tak bardzo trudny i niechętnie podejmowany temat?