Jest to opowieść o sile miłości i wybaczania przenosząca się do świata wspomnień i rodzinnego domu. Alicja Pniewska ma 37 lat. Jej małżeństwo się rozpadło, straciła dobrze płatna pracę. Została bez dachu nad głową, mąż zamieszkał z kochanka, a ja wyrzucił z mieszkania. Samotna po dwóch poronieniach nieszczęśliwa pojechała do rodzinnego domu po dziadkach w pięknej miejscowości Pniewo. Dom był drewniany i wymagał kapitalnego remontu. Alicja się nie poddaje. Przy pomocy życzliwych ludzi remontuje dom. Spotyka Michałka, pięciolatka  sierotę mieszkającego z babcia,. Pokochała go jak własne dziecko, którego już nigdy nie mogła urodzić. Tragiczny las Michałka całkowicie odmienił podejście Alicji do życia. Spotyka dziada –legendę starych wydarzeń, przyjaciele jej dziadka. Od niego dowiaduje się jakie piekło przeżyli jej dziadek i jego przyjaciel w okresie wojny. Poznaje Adama  jego mała córkę porzuconych przez żonę. Często bywa, ze szczęście jest na wyciągnięcie ręki, a my gnamy gdzieś bez opamiętania licząc na to, że za rogiem spotkamy właściwą osobę. Tak naprawdę liczy się to, co tu i teraz, bo to jest czas dany tylko nam – tak teraz myśli Alicja. Definicja szczęścia według Alicji – my, nasze dzieci i stary dom. Byłego męża Alicji kochanka porzuciła, a on chory na raka tuła się po szpitalach. Potwierdza się prawda że zło wyrządzone drugiemu zawsze do nas wraca. Najważniejsze jest to by mieć dom i ludzi, którzy nadają sens naszemu życiu.