Z żalem przyjęliśmy informację o śmierci prof.  Jana Kurowickiego, z którym współpracowaliśmy. Był  filozofem, poetą, eseistą, krytykiem literackim, autorem tekstów pisanych z myślą o scenie teatralnej, nauczycielem akademickim, członkiem Stowarzyszenia Marksistów Polskich, Związku Literatów Polskich. W 1974 r. uzyskał habilitację na UAM w Poznaniu, a w 1983 – tytuł profesora filozofii. W latach 90. ubiegłego wieku mieszkał i pracował w Zielonej Górze jako nauczyciel akademicki, wykładając estetykę i teorię kultury (WSP). Od 2005 roku był związany z Uniwersytetem Ekonomicznym we Wrocławiu – Wydziałem Ekonomii, Zarządzania i Turystyki w Jeleniej Górze. Właśnie w Jeleniej Górze spędził ostatnie kilkanaście lat swego życia.

Wykładał filozofię, uprawiał krytykę literacką, pisał wiersze i eseje dotyczące estetyki, historii kultury. Autor kilkunastu tomików poetyckich, dwóch sztuk teatralnych i ponad 40 książek, w tym kilkunastu dotyczących literatury współczesnej. 

W 70. urodziny profesora Kurowickiego zorganizowano benefis (2013 rok), który przyjął postać sesji filozoficznej. Profesor,  opowiadając o swym dorobku naukowym, opowiadał:

Chciałem  być filozofem, żeby zjeść wszystkie mądrości. Nie wyszło. Marzyłem, żeby esej stał się formą literacką i zarazem akademicką. Nie wyszło. Sam chciałem pisać eseje, które będą utworami literackimi i zarazem pełnowartościowymi tekstami filozoficznymi. Tego ideału ciągle nie zrealizowałem. Cokolwiek napiszę, wciąż się ode mnie oddala. Chciałem ruszyć świat z posad. Nie udało się. To świat mną miotał. Jedyne co mi się udało, to wędrówka. Droga.

W zielonogórskim wydawnictwie WiMBP wydano jego dwa tomiki poetyckie: Pan Kepler raczy umierać (1997) oraz Bajki miłosne z kobietami(1999). Biblioteka Norwida ostatnio gościła profesora 7 listopada 2013 roku.