23 stycznia 2018 r. na kolejnym spotkaniu uczestników Dyskusyjnego Klubu Książki rozmawialiśmy o Januszu Leonie Wiśniewskim i jego książce „Na fejsie z moim synem”.                                                      

Dlaczego dr chemii, dr informatyki, mgr inż. fizyki i mgr ekonomii - autor wielu publikacji naukowych tworzy także literaturę piękną? Sam siebie nazywa autorem książek, które pisze w wolnym czasie. W Polsce bardziej jest znany jako pisarz - na świecie ceniony naukowiec. Niezwykły dualizm talentów i sposobu odbierania świata.

Bohaterką powieści jest matka, która od dawna nie żyje i pisze do syna z piekła korzystając z internetu i portalu społecznościowego. Autor umieścił rodzaj motta: „Nie dokończyłaś ze mną rozmowy. Umarłaś sobie Tak się  mamo nie robi”.

Myślę, że ideą utworu jest wielka tęsknota za tymi, którzy odeszli i za tym co minęło. Za matką, wielkimi myślicielami, artystami, ludźmi, którzy przez wieki tworzyli naszą cywilizację. Dzisiaj stanowi to własność ludzkości. Na fejsie ludzie piszą o wszystkim, komentują otaczający świat. W utworze jest podobnie. Być może J. Wiśniewski tworzy gatunek literatury, która będzie bliska „komputerowym pokoleniom”.

W jednym z cyklicznych felietonów, które pisze do czasopisma Pani, zatytułowanym „Algorytm rozpaczy” opowiedział historię córki kolegi z pracy. Matylda, to współczesna  młoda kobieta ma 26 lat.  Zdobyła ważne stanowisko szefowej w instytucji liczącej się na świecie. Młoda, piekielnie zdolna, przebojowa i jeszcze pisze wiersze o najczarniejszej rozpaczy. Zaintrygowany spotkał się z nią. Matylda powiedziała „Pisałam wiersze. Mniej wtedy bolało” i zapytała Wiśniewskiego: „Czy pan także, kiedy zaczął pisać, walczył z jakimś bólem".

Ból jest elementem jego utworów, ma różne źródła. Klubowiczów książka nie zachwyciła, ale zainteresowała. Wywiązała się dość burzliwa dyskusja i stwierdzono, że warto było zmierzyć się i z taką literaturą.

Stanisława Król