Gdyby to się działo w epoce internetu i kolorowych magazynów, media huczałyby nagłówkami: "Kolejny romans Coco", "Co łączy Strawińskiego i Gabrielle Chanel?", "Czy sławny kompozytor porzuci żonę i 4 dzieci dla modystki?" Jednak prawie wiek temu prywatne życie ówczesnych celebrytów nie toczyło się na oczach "gawiedzi", lecz kryło się w ścianach ich mieszkań i rezydencji. Dlatego rządni sensacji dziennikarze nie oblegali willi Bel Respiro w Garches pod Paryżem, by podejrzeć relacje łączące właścicielkę Coco Chanel z jej gośćmi: rodziną Strawińskich.

Stały się one tematem powstałej na początku obecnego stulecia opowieści Chrisa Greenhalgha o niewymyślnym tytule "Coco i Igor" (wyd. Amber, 2002). Autor w sposób taktowny, stroniący od taniej sensacyjności przedstawił przebieg wzajemnej fascynacji nietuzinkowych osobowości, innowatorów muzyki i mody: Chanel i Strawińskiego. Fascynacji, która nieuchronnie przeistoczyła się w namiętny i burzliwy, choć krótkotrwały romans. Nie pominął przy tym  postronnych (?) bohaterów zdarzeń; żony i dzieci kompozytora oraz przyjaciół i znajomych Coco.

Autor oddał słowami całą gamę uczuć targających  mieszkańcami Bel Respiro latem 1920 r. od wdzięczności i sympatii, przez zauroczenie i namiętność, aż po rozdrażnienie przechodzące w znudzenie. Tym samym nie pozwolił czytelnikowi pozostać obojętnym na opisywane postacie i zdarzenia.

Warto dodać, że na podstawie książki Chrisa Greenhalgha "Coco i Igor", który napisał również scenariusz, reżyser Jan Kounen w 2009 r. nakręcił film o tym samym tytule. Wysmakowana wizualnie i pięknie zagrana historia romansu dwójki wielkich dwudziestowiecznych artystów zagranych przez Annę Mouglalis i duńskiego gwiazdora Maksa Mikkelsena warta jest obejrzenia, choćby dla pogłębienia doznań czytelniczych o walory estetyczne muzyki i scenografii. Polecamy

DKK Gubin – Bogumiła Wiśniewska