20 listopada br. spotkaliśmy się w ramach DKK przy Wypożyczalni Głównej, aby wymienić się wrażeniami z przeczytanej lektury, lecz nie tylko. Wszyscy chwaliliśmy się przede wszystkim przed obiektywem TVP Kultura naszą znakomitą koleżanką Agnieszką Szpylmą. Agnieszka stanęła bowiem w szranki konkursu nie byle jakiego, a mianowicie konkursu literackiego organizowanego przez Instytut Książki na najlepszą recenzję. Nie trzeba wszak dodawać, że jej tekst zachwycił jury i Agnieszka sięgnęła po zasłużony laur. Tym oto sposobem gościliśmy u siebie przedstawicieli TVP Kultura i „Gazety Wyborczej”, którzy po wywiadach z nagrodzoną recenzentką sfilmowali naszą dzisiejszą dyskusję o zapachach w roli głównej.
Nigdy nie czytałam książki, w której autor tak genialnie opisałby zapachy, jak zrobił to Patrick Süskind w swoim „Pachnidle”. I rzecz nie w tym, czy było to przyjemne doznanie, czy wprost przeciwnie. Chodzi mianowicie o to, jak autor pobudza naszą wyobraźnię, która oszukuje nasze zmysły. Niemal fizycznie czujemy smród targu rybnego w Paryżu bądź lekko słodkawą woń, unoszącą się nad polami lawendowymi w słonecznym Grasse. Co do tego, że pisarz świetnie operuje językiem powieści, byli zgodni wszyscy, dalej już nie było tak jednoznacznie. Część klubowiczów wzdrygała się z odrazą nad opisami szalonych praktyk powieściowego mordercy do tego stopnia, że przeszkadzało im to w dalszej lekturze książki. Inni widzieli w głównym bohaterze świetny przykład głębokiego studium psychologicznego człowieka. Człowieka, który w swojej szalonej potrzebie akceptacji, nie rozumie, że czyni źle, i tym samym nie istnieją dla niego żadne wartości moralne, do których miałby się stosować. To wszystko sprawia, że jest autorem czynów makabrycznych, niewyobrażalnych dla zdrowego psychicznie człowieka. A wszystko to oczywiście w imię celu nadrzędnego; w imię poszukiwania piękna – zapachu idealnego.
Oryginalne wydaje się ujęcie zapachu w powieści. Süskind stworzył bohatera, który nie wartościuje zapachów, nie dzieli je na brzydkie czy ładne, lecz różnicuje. Każda z poznawanych woni jest po prostu inna.
W trakcie tej dyskusji wiele uwagi poświęciliśmy także ekranizacji książki w reżyserii Toma Tykwera z genialną kreacją Dustina Hoffmana w roli perfumiarza.
Jedno jest pewne: nikt z nas nie pozostał obojętny na tę lekturę, wrażeń nie brakowało (zarówno negatywnych, jak i pozytywnych), a w tym celu wszakże się spotykamy.

Utrzymane w tonie bardzo refleksyjnym. I choć forma zewnętrzna i tytuł sugerowałaby, że czytelnik znajdzie się w klimacie świątecznego zgiełku, w rzeczywistości nie epatują komercją, która jest tak obecna zwłaszcza w tym czasie. Świat pokazany w opowiadaniach pozbawiony jest kolorowych iluminacji, a wyłaniająca się rzeczywistość i postaci bohaterów skłaniają do zastanowienia, zadumy może nawet weryfikacji postawy samego czytelnika. Bez happy endów czasami bardzo dramatyczne w swej treści. Wszystko to stwarza wrażenie metafizyki czy nawet mistyki.
Obok postaci - chyba uczucia należałoby uczynić bohaterami opowiadań.
Tematyka ich jest różnorodna – tak jak miejsce i czas., co przenosi czytelnika w klimat ciepłej Grecji innym razem zadymionego Śląska.
Nam uczestnikom DKK w Bibliotece Norwida klimat gwiazdki udzielił się podwójnie , a to za sprawą naszej koleżanki Agnieszki, wyróżnionej za napisanie najlepszej recenzji, do której nagroda wreszcie dotarła.

Magnetyczne przyciąganie ma książka Gustawa Holoubka „Wspomnienia z niepamięci”, która była lekturą lutowego spotkania DKK przy Wypożyczalni Głównej WiMBP.
Retrospekcja życia aktora przywołuje niejako porównanie z podróżą sentymentalną. Cofamy się więc do czasów narodzin bohatera i autora jednocześnie. Rozczytujemy sie w opisach przedwojennego Krakowa. Wspaniałym dopełnieniem tychże są fotografie, które nadają książce niejako formę albumu. Kolor sepii dodatkowo wydobywa i podkreśla atmosferę epoki. Wszystko to sprawia, że klimat książki jest urzekający.
Nie jest to klasyczna biografia czy pamiętnikarski zapis. Bardziej przypomina gawędę a podkreśla to statyczny charakter narracji pozbawiony nagłych zmian. Dużo tu zadumy, niewiele komentarzy.
Książka zawiera też fragmenty osobistej korespondencji autora z członkami rodziny. Możemy zatem poznać relacje z najbliższymi osobami. Zwraca uwagę styl pisania listów jakże niedzisiejszy ale jaki wyjątkowy. Emanuje z nich ogromny szacunek do bliskich.
Zachwyca ponadto bezinteresowna przyjaźń z rówieśnikami. Są też bolesne wspomnienia
z pobytu w obozie jenieckim. Bez wątpienia przeżycia bardzo traumatyczne- nie mniej autor dystansuje sie od oceny i rozliczeń. I wreszcie aktorstwo, teatr, sztuka. To co stało sie pasją, zawodem.
Tak – autor pozostawił po sobie piękną legendę.