"Pierwszy dzień reszty życia" Jurija Drużnikowa to powieść sensacyjno – obyczajowa, która zagościła w naszej bibliotece w październikowe popołudnie.

Dzieje legandarnej Gwiazdy Generalissimusa są tu punktem wyjścia fabuły i tłem wydarzeń rozgrywających się zarówno w roku 1945, jak i 2005. Napisana w taki sposób, iż trzyma w napięciu od początku do końca. Czytając ją ma się poczucie, że opowiadana historia jest autentyczna. To książka o ludzkiej egzystencji i fenomenie totalitaryzmu oraz narodu rosyjskiego:

„Rosyjska dusza to jedna wielka zagadka: najbardziej konsekwentna w swej absurdalności, najtrwalej dążąca do celu, chociaż nie ma pojęcia, gdzie tego celu szukać, najbardziej oddana temu, czego nigdy nie było albo już dawno nie ma. Wielokrotnie już nastawał dla Rosji pierwszy normalny dzień, ale go nie zauważyła i za każdym razem okazywała się nieprzygotowana do reszty swojego życia – nie była w stanie zrezygnować z fetyszy, odwiecznych mitów, wodzów na ścianach i w brązie, z gwiazd wysadzanych brylantami, ukrywających nędzę.”

W środę, 22 lutego 2017 r., uczestnicy Dyskusyjnego Klubu Książki omawiali książkę Oksany Zabużko "Muzeum porzuconych sekretów".
Ukraińska pisarka debiutowała w 1996 roku postmodernistyczną powieścią „Badania terenowe nad ukraińskim seksem". Sam tytuł był w tamtych czasach dla konserwatywnej Ukrainy skandalizujący, a książka została okrzyknięta manifestem ukraińskiego feminizmu. W powieści tej autorka opisuje niemożność stworzenia relacji między ludźmi jako konsekwencji totalitaryzmu. Kolejną książką był zbiór siedmiu opowiadań „Siostro, siostro". Za powieść "Muzeum porzuconych sekretów" pisarka otrzymała Nagrodę Literacką Europy Środkowej Angelus.
"Muzeum porzuconych sekretów" to wielowątkowa powieść , której akcja rozgrywa się na Ukrainie w roku 2004 i w czasach wojennych i powojennych. Tytułowe sekrety nawiązują do słowiańskiej zabawy dziewczynek w zakopywanie różnego rodzaju „sekretów" pod znalezionym kawałkiem szkła. To stanowi punkt wyjścia do reporterskich poszukiwań głównej bohaterki . Dziennikarka telewizyjna przygląda się przemianom politycznym na Ukrainie, przeprowadzając rozmowy z poszczególnym bohaterami odsłaniającymi przed nią kolejne karty historii Ukrainy. Historię tą obserwujemy oczami kobiety niezależnej , która nie godzi się na zastaną rzeczywistość.
Książka wywołała żywiołową dyskusję na temat historii Ukrainy i związanych z nią wydarzeń.

15 marca w ramach Dyskusyjnego Klubu Książki odbyło się spotkanie autorskie z Barbarą Konarską poetką, pasjonatką fotografii, które moderowała dyrektor biblioteki Teresa Zawalna. Pani Barbara z wykształcenia jest polonistką, twórczością literacką zajęła się na emeryturze. Pracowała w instytucjach kultury, a w 1999 roku została słuchaczką Zielonogórskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.

Jest autorką wierszy, opowiadań, baśni oraz esejów. Dorobek wydawniczy to pięć tomików poetyckich: „Ocalone ćmy czyli moje wędrowanie” (2009), „Malowanka jesienna” (2011), „Osty w fioletach” (2012), „Jestem” (2015), „Niesyta czasu” (2016) oraz tomu opowiadań „Czy życie musi boleć?” (2016). Publikuje w „Inspiracjach”, piśmie ZUTW, które współredagowała od początku, a ich redaktor naczelną jest od 2008 r. Teksty jej autorstwa znalazły się również w „Pro libris”, antologiach, a ponadto
w pokonkursowych wydawnictwach zbiorowych (wielokrotne nagrody
i wyróżnienia w konkursach literackich). W ZUTW prowadzi klub literacki „Oksymoron”. Jest członkiem Związku Literatów Polskich i należy do Stowarzyszenia Jeszcze Żywych Poetów.

Celem spotkania była promocja opowiadań.„Czy życie musi boleć?” .

Spotkaniu towarzyszyła wystawa prac fotograficznych autorki: „ U sąsiadów z południa – czesko słowackie impresje”.

W spotkaniu uczestniczyli członkowie Dyskusyjnego Klubu Książki dla Dorosłych w Sulechowie oraz członkowie Klubu Fotograficznego .  Autorka czytała swoje utwory, opowiadała o sobie i o swojej twórczości.