Majową sobotą, wczesnym popołudniem, po godzinie czternastej, spotkał się nasz zespół w odświeżonym składzie: zamiast Oriany i Oli (szkoda, że nie mogły przyjść) zawitały Magda
z siostrą. Magda to licealistka - była swego czasu klubowiczką „starszego” DKK (jeszcze, gdy działały w Oddziale dla Dzieci dwa kluby dyskusyjne), i po rocznej przerwie wróciła do nas. Bardzo się cieszę z „odzyskanej” klubowiczki, witam ją serdecznie w naszym gronie, no i cieszę się, że przyprowadziła ze sobą siostrę. Rozmawiałyśmy o twórczości Paulo Coelho, a szczególnie o „Bridzie” i „Czarownicy z Portobello”. Ala stwierdziła, że dominującym uczuciem po lekturze był żal, że za wcześnie jąprzeczytała, że gdyby upłynęły ze dwa lata, to wrażenia byłyby głębsze. To ujmująco dojrzałe, że uczennica pierwszej klasy gimnazjum czyta książkę z taką świadomością; chlapiąc się po powierzchni treści, przeczuwa jej głębię.
Regułą jest, że dziewczyny mają moc pracy szkolnej i mało czasu, ale wiele, wiele chęci do czytania.
Kolejne spotkanie umówiłyśmy na 18 czerwca, już u progu cudnego, letniego, wypoczynku.
Magda wzięła do domu ogromną kiść książek przeróżnego rodzaju – już na wakacje, a my wszystkie (z Magdą włącznie – oczywiście) „Poczekajkę” Katarzyny Michalak – dla tych, którzy kochają „Anię z Zielonego Wzgórza”; choć okładka sugeruje coś zupełnie innego, jesteśmy ciekawe odkrywczych i zaskakujących przemyśleń i wrażeń.

 

Herta Muller, pisarka niełatwa. Noblistka. Jej powieść "Lis już wtedy był myśliwym" odebraliśmy pozytywnie, aczkolwiek czytanie jej nie należało do zbytniej przyjemności.
Dzieciństwo spędzone w Rumunii pod rządami dyktatorów, to sprawa traumatyczna, trudno się więc dziwić, ze pisarka wciąż drąży w tym kamieniu, dokopując się czego? Wspomnienia trawią, wytrawiają werniks duszy, osłabiają, czy dają siłę? - chciałoby się Hertę Miller zapytać.
Proza z gatunku obsesyjnych, człowiek chwyta się słomki słowa, zaklęcia, poszeptu, aby nie stracić rozsądku, aby móc jakoś funkcjonować, kochać, żyć.
Dziś Müller mówi, że wymyślanie rymów daje jej poczucie bezpieczeństwa, może się w nich zadomowić.
Za to jej powieści rozbijają poczucie jakiegokolwiek zadomowienia.
Są w ciągłej podróży, jak Żyd - wieczny tułacz, jak nomada, jak roje bakterii przenoszone z jednego samolotu na drugi.
Czytanie nieproste, w bólach jak przy porodzie, lecz pozostawiające głęboki ślad.
Warto więc spróbować wejść w skórę tego wrażliwego dziecka, jego oczami spojrzeć na strach, na pragnienie zanurzenia się w czystej, bezpiecznej wodzie.
DKK z Nowej Soli tę książkę z czystym sumieniem poleca!


Agata Wojtkowiak