Ostatnia książką jaką przeczytałam jest „110 ulic” autorstwa Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk. Uważam, że jest to bardzo ciekawa i wciągająca książka.
Opowiada o życiu Michała i jego rodziny. Chłopak wśród kolegów, rodziny i nauczycieli cieszy się zasłużoną opinią luzaka, w dodatku - dzięki zamożnym rodzicom - ma styl, gest, markowe ciuchy i drogie wakacje. Niestety nic nie trwa wiecznie. Poprzez nagłe kłopoty finansowe rodziców życie Michała zmienia się w znacznym stopniu. Wraz z rodziną zmuszony jest do przeprowadzenia się daleko od stolicy do małej wsi. Przybywa tam pełen niepewności i obaw, które jednak na szczęście nie sprawdzają się.
Mi osobiście książka bardzo się podobała, szybko i przyjemnie się ją czytało. Była pełna humoru, a jednak zawierała ciekawe życiowe wskazówki i przestrogi. Jej treść przemawia do nastolatków i ukazuje jak radzić sobie z przeciwnościami losu.
Karolina Czarnogrodzka

Na kolejnym spotkaniu DKK dla dorosłych omawiałyśmy książkę Iana McEwana Pokuta. Powieść ta została umieszczona na liście stu najwybitniejszych bestsellerów, a krytycy uznali ją za pierwsze arcydzieło XXI wieku. Trudno się z tą opinią nie zgodzić. Wszystkie klubowiczki po przeczytaniu i obejrzeniu filmu o tym samym tytule, który dwa dni przed spotkaniem był emitowany w telewizji na antenie TV7, miały możliwość porównania dzieła literackiego z adaptacją filmową. Wszystkie zgodziłyśmy się, że nie była to powieść łatwa w czytaniu, wymagała dużego skupienia i uważnego śledzenia losów bohaterów, natomiast podobała się wielowątkowość poruszająca problemy winy, odkupienia i przebaczenia. Jedna z pań porównała książkę w kontekście religijnym jako: rachunek sumienia, spowiedź, żal za grzechy, postanowienie poprawy, zadośćuczynienie, pokutę i nawrócenie. Żaden z wątków powieści nie pozostawił nas obojętnymi, a wręcz przeciwnie dał wiele do myślenia. Tego rodzaju literatura wzbudza w nas uczucie niedosytu i każe sięgać do ponownego przeczytania.

Elżbieta Buganik

25 kwietnia na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki dla dorosłych omawiana była powieść austriackiej pisarki Elfriede Jelinek Amatorki. Dyskusja była tak burzliwa, że o kawie i herbacie przypomniała nam jedna z pań dopiero pod koniec spotkania. Dlaczego aż tak burzliwia? Książka podobała się tylko jednej z pań i mnie. Pozostałe klubowiczki bulwersowało to, że autorka świat i pragnienia kobiet przedstawiła jako miejsce, w którym nie mają racji bytu wzniosłe uczucia, uroda czy piękno przyrody. Stwierdziły, że nawet jeśli jest odrobina prawdy w materialistycznych dążeniach kobiet i wyłącznie fizycznym traktowaniu ich zarówno przez mężczyzn jak i przez nie same, to rzeczywistość na wsi czy w małych miasteczkach w latach 70. nie była aż tak ponura, pozbawiona ciepłych relacji międzyludzkich, ani zdominowana przez alkohol i nienawiść. Nie zgodziły się z uprzedmiotowieniem postaci, zwłaszcza kobiet. Ponadto czytanie utrudniał brak opisów, dialogów, brak dużych liter na początku zdań i mnogość powtórzeń. Uznały, że przyjęty styl pisania sprawia, że lektura powieści jest w stanie przyprawić czytającego o chwilowy stan przygnębienia. Zgodziły się jednak, że lektura Amatorek była dla nich nowym doświadczeniem czytelniczym i pobudziła ich ciekawość na tyle, że poszukiwały informacji o autorce w Internecie oraz zadeklarowały przeczytanie jeszcze innej jej powieści.
Nie podobała się, ale nie znaczy to wcale, że nie jest warta uwagi. Jak najbardziej warto po nią sięgnąć by poznać nowatorski i specyficzny sposób komunikacji autorki z odbiorcą, jej widzenie świata i oddanie jego klimatu z punktu widzenia osoby, która jakby w nim współistniała.