Rzecz dzieje się w XVI w. brzemienna Joanna władczyni najpotężniejszego państwa ówczesnej Europy, oszalała po śmierci męża. Zazdrosna Joanna trzymała trumnę w swojej sypialnie, spała obok niego rozmawiała z nieboszczykiem jakby nadal żył. Postanowiła wyruszyć w podróż po Hiszpanii z trumną Filipa. Makabryczny orszak poruszał się tylko nocą ,a w miejscach gdzie się zatrzymywali nie mogło być kobiet, ponieważ mogły one wpaść w oko zmarłemu władcy. W kondukcie biorą udział wysłannicy różnych opcji- każdy z nich miał inne zadanie. Don Juan ma za zadanie skłonić królową do zakończenia podróży, Rzym nie chce skandalu, ma za złe królowej że szerzy wśród wiernych zgorszenie. Hiszpańscy inkwizytorzy chcą by Joannę uznać za szaloną i pozbawić ją władzy. Powieść kończy się happy endem: Królowa zostaje wyrwana z obłędu , a Don Juan może spotka Marię ?
Autor mnoży wiele wątpliwości. Zakończenie wydało nam się bardzo dziwne tak jak by go było brak. Wbrew tytułowi Andrzej Bart nie odwołuje się do bogatej tradycji literatury donżuanowskiej. Bohater z pewnością ani nas nie zaskoczyła ani tym bardziej nie zniewolił i uwiódł.

Gorące lipcowe popołudnie a my o czarach, magii, piekle...
Paul Coelho ukazuje historię Ateny poszukującej sensu życia, posiadającą burzliwą przeszłość. Atena to sierota porzucona przez Cygankę w Transylwanii , otrzymała dobre wychowanie od rodziców adopcyjnych. Wzorowa pracownica- urzędniczka. Jej losy opowiadają osoby, które ją znały...dziennikarz, aktorka teatralna, były mąż, przybrana matka. Czar zaczyna się od tańca poprzez kaligrafię, aż dochodzi do przewidywania i rozwiązywania ludzkich problemów. Uczy jak mamy poznawać siebie i realizować swoje marzenia.
Nauczając innych staje się Boginią .Jej świat jest pełen magii i dziwactw.
„Wieszczka, czy szalona”?
„Wizjonerka czy szarlatanka”?, a może „święta”?
Autor przytacza św. Łukasza , 11, 33
„Nikt nie zapala światła i nie stawia go w ukryciu
ani pod korcem, lecz na świeczniku, aby jego blask
widzieli ci, którzy wchodzą”.
Tym światłem jest życie Ateny. Ona nie ukrywała się za zamkniętymi drzwiami. Była kobietą XXII , której przyszło żyć w XXI .Nie tłumiła swojej energii i entuzjazmu, potrafiła budzić nieznane moce, które drzemią w każdym z nas. Lepiej, że Atena odeszła, nigdy nie odzyskałaby spokoju ducha po wydarzeniach, które sprawiły, że okrzyknięto ją „Czarownicą z Portobello”. Czytelniczkom podobały się niektóre myśli zawarte w tej książce, które skłaniały do refleksji. Ogólne podejście do życia, losu, samotności jakie prezentuje autor wydawały nam się godne przemyślenia i wartościowe. Akcja książki toczy się wartko, dużo się dzieje, podtrzymuje uwagę czytelnika. Zajmujące są żywe i dynamiczne opisy- widzimy tańczącą dziewczynę, o której mówi narrator.
POLECAMY!