Był mroźny zimowy dzień. Ulice były zasypane białym śniegiem, w powietrzu unosił się zapach przygody. Pokonując zaspy i oblodzone chodniki szybkim krokiem w kierunku Biblioteki zmierzały mamy z dziećmi. Postanowiliśmy towarzyszyć Walerii w długiej podróży do Piernikowa, by odwiedzić sklep z ciasteczkami pana Cynamona. Gąska, główna bohaterka książki „Cecylka Knedelek i ulica ciasteczkowa”, na wyprawę chciała zabrać swoich przyjaciół, by kupić ulubione ciasteczka ryżowe, z których słynęło Piernikowo. Niestety nikt nie miał czasu iść z Walerią na ulicę Ciasteczkową, bo wszyscy spieszyli się do Oddziału dla Dzieci, gdzie tradycyjnie we wtorkowe popołudnie odbywało się spotkanie Klubu Mam. Gąska Waleria, zawsze miła i uczynna, kupiła smakołyki dla mieszkańców Knedelkowa: kokosowe kurczątka, pomarańczowe krążki, migdałowe rogaliki, kruche zajączki, jadalne guziki i cukrowe bliźniaczki. Po powrocie do domu okazało się jednak, że nasza bohaterka zapomniała o ryżowych ciasteczkach, które tak bardzo lubiła. Wszystkim zrobiło się smutno. Aby rozweselić zmartwioną gąskę, jej przyjaciele przygotowali dla niej niespodziankę – ogrodową kuchnię, w której upiekli ciasteczka. Historia knedelkowian spodobała się małym klubowiczom, tym bardziej, że sami mogli spróbować specjału pana Cynamona. Razem z mamami zasiedli przy stole i zajadali ryżowe ciasteczka, zdobiąc je konfiturą truskawkową.

Książka Joanny Krzyżanek „Cecylka Knedelek i ulica ciasteczkowa” jest zabawną opowieścią, która wywołuje uśmiech na twarzach dzieci i dorosłych. Atrybutem tej publikacji są kolorowe rysunki, obrazujące perypetie bohaterów oraz przepisy na ciasteczka, które gąska Waleria zakupiła w cukierni pana Cynamona. Prosta receptura, celne wskazówki oraz poradniczek kulinarny sprawią, że nawet najmłodsi będą mogli poznać tajniki słodkiej kuchni.

Jestem mamą. Patrząc na moje dziecko, codziennie uświadamiam sobie, jakie odpowiedzialne zadanie mam do wykonania. Wychować drugiego człowieka! I to nie byle jak, lecz na kogoś przyzwoitego, porządnego, dobrego, kulturalnego... Przymiotników znalazłabym tysiąc a może i więcej. I ciągle zastanawiam się, jak to zrobić? Skąd mam wiedzieć czy postępuję dobrze czy źle? Może powinnam robić wszystko intuicyjnie i uczyć się na własnych błędach? A może za każdym razem powinnam prosić o radę rodziców? Przecież oni wychowali mnie, mają spore doświadczenie i chętnie udzielą cennych wskazówek. Są jeszcze książki, czasopisma, internet – niewyczerpane źródła informacji. Muszę przyznać, że bardzo lubię literaturę poradnikową. Do serca biorę sobie czasem to, co mają do powiedzenia specjaliści w dziedzinie rozwoju i wychowania dzieci. Gdy zaczęłam rozszerzać dietę mojego dziecka, sięgnęłam do książki Agnieszki Górniakowskiej Zdrowy start. Kiedy mój syn miał gorączkę, natychmiast przeczytałam rozdział z poradnika Pauliny Smaszcz – Kurzajewskiej Mama i tata to my!. Czystą magią było dla mnie spotkanie z fizjoterapeutą Pawłem Zawitkowskim, nazywanym przez wszystkich „zaklinaczem dzieci”. Choć sam autor książki Co nieco o rozwoju dziecka nie lubi tego określenia, muszę przyznać, że coś w nim jednak jest. Najczęściej wracam do książek Doroty Zawadzkiej. Nikogo nie zdziwi więc fakt, że na ostatnim spotkaniu Klubu Mam podzieliłam się swoimi refleksjami na temat lektury Mojego dziecka, która w bardzo przystępny i ciepły sposób rozwiewa wątpliwości rodziców (szczególnie takich jak ja – młodych i niedoświadczonych). Dla tych, którzy jej nie czytali, wypisałam siedem rad - stwierdzeń, wypowiedzianych przez Supernianię. Kto wie, może dzięki nim stanę się Supermamą?
Jedno jest pewne, nie mogę dać się zwariować. Ze wszystkich „pomocy” postaram się korzystać z umiarem. Moim najlepszym drogowskazem będzie miłość do własnego dziecka.