Listopad. Jego naturę trafnie charakteryzuje jeden z wierszy Władysława Broniewskiego, którego fragment brzmi: „Człowiek miotany uczuciami, jest jak drzewo tracące liście w czas jesienny”. O takich spadających liściach wysłuchaliśmy fragmentu piosenki „Les feuilles mortes” („Jesienne liście”) Ivesa Montanda; mężczyzna wyznaje kobiecie:

„Och, chciałbym zachować Cię we wspomnieniach,
Z dni szczęśliwych kiedy byliśmy przyjaciółmi.
W tym czasie życie było piękniejsze
I słońce bardziej świecące niż dziś”.

„Zaginione miasto Z” Davida Granna to pasjonująco napisana książka o poszukiwaniu legendarnego El Dorado w dżungli Amazonii przez ekspedycję P. H. Fawcetta – brytyjskiego eksploratora i podróżnika, owładniętego pasją przygody. Próby odnalezienia tego miejsca podejmowane były wcześniej wielokrotnie, ale bezskutecznie. Autor podaje przykład Walta Raleigha, poety i podróżnika epoki elżbietańskiej, który w 1617 r. próbował odszukać El Dorado. Pisząc o wielkich trudach podróży Fawcetta autor dokonuje wielu skojarzeń i odniesień do poprzednich wypraw wykazując się wielką erudycją i znajomością tematu. Analizując wyprawę Fawcetta i równolegle do niej biegnącą dr Rice’a, Grann przytacza paralelę słynnego wyścigu do bieguna między Roaldem Amundsenem a Robertem Scottem. Autor próbuje głęboko wniknąć w psychikę bohaterów wypraw i zrozumieć motywy ich działania. Przytacza tu stany psychiczne jakie towarzyszyły Ernestowi Shackletonowi podczas jego wyprawy na Antarktydę „Cały czas wydawało mi się, że ktoś idzie obok mnie, a którego nie mogę dostrzec” – wspominał później Shackletowi. To zjawisko wykorzystał później anglo-amerykański poeta Thomas Eliot w słynnym poemacie „Ziemia jałowa”.
Poszukując El Dorado eksploratorom towarzyszyła fixe idée odnalezienia źródłowej rzeki Amazonki. Dopiero w 1996 r. polski podróżnik Jacek Pałkiewicz w sposób wiarygodny udowodnił, że źródłem Amazonki jest strumień Apacheta wypływający ze wzgórza Queiszui na wysokości 5170 m. w Andach Peruwiańskich. Dyskusję nad książką Granna „Zaginione miasto Z” zdominowała osobowość Fawcetta, która zaimponowała większości uczestników spotkania. Podkreślano jego wielką odwagę, hart ducha, wiarę w wytyczone cele oraz szczęście, które dopisywało mu w wielu trudnych momentach. Pewne kontrowersje wzbudziło pojęcie bohatera, jakim niektórzy z uczestników obdarzyli Fawcetta. Sporu tego jednak nie rozstrzygnięto w sposób jednoznaczny. Znany czeski pisarz Karel Ĉapek, wypowiadając się kiedyś o ludziach znajdujących się w ekstremalnych warunkach, powiedział: „Oni nie muszą walczyć, żeby być bohaterami. Oni nimi już są, wystarczy, że tam żyją”.
W drugiej części naszego spotkania odbyła się prezentacja multimedialna na temat pochodzenia i znaczenia nazw geograficznych. Inspiracją do podjęcia powyższego tematu był „Słownik nazw geograficznych” Józefa Staszewskiego. Spośród wielu tysięcy pojęć geograficznych autor skupił się na kilkudziesięciu, jego zdaniem najważniejszych i najciekawszych, ze względu na ich etymologię. Pojęcia te uszeregował alfabetycznie wg sześciu głównych działów: kanały, jeziora, rzeki; krainy geograficzne, państwa; kontynenty; wybrzeża, wyspy, przylądki; szczyty górskie; miasta, dzielnice, ulice.
A oto przykładowe, wybrane pojęcia omówione podczas prezentacji: j. Balaton – „Błotne”, Tamiza – „Ciemna rzeka”, Kanał La Manche „Rękaw”, Kostaryka-„Bogate wybrzeże”, Wenezuela „Mała Wenecja” Ekwador- „Równik”, Australia „Ziemia południowa”, Grenlandia – „Zielony kraj”, Wyspy Kanaryjskie - „Psie wyspy”, Kilimandżaro - „Góra Najwyższego Boga”, Brocken - „Kosodrzewina”, Asuncion – „Wniebowstąpienie”, Filadelfia – „Miasto bratniej miłości”, Hongkong – „Pachnący port”, Las Vegas – „Błonie”, Wallstreet - ul. Wałowa. W spotkaniu uczestniczyło 21 osób.
Do dyskusji na dzień 5. grudnia wytypowano: „Alabama Song” Gillesa Leroy ‘a, a jako temat dowolny zaproponowano prezentację multimedialną, dotyczącą podsumowania działalności klubu „BIBLIOTRAMP”.

Książka jest atrakcyjnie wydana, zawiera mapy, listy, plany pomieszczeń i tuneli oraz rysunki m. in.: okrętów, łodzi chińskich, uzbrojenia, techniki walki. Autor zamieścił zdjęcia bohaterów z ich charakterystyką oraz szkice rysunków ukazujące wydarzenia w opowieści. W książce czytelnicy znajdą objaśnienia i wyrażenia terminów żeglarskich.
„Operacja Czerwone Jerycho” to książka dla wszystkich tych którzy lubią czytać o niezwykłych przygodach. Szukają w opowieściach wartkich akcji, tajemnic czy walk o przetrwanie. Dalsze przygody rodzeństwa Josuha Mowll opisał w dwóch następnych częściach. Klubowiczki zamierzają je poznać ponieważ w pierwszej części zakończenie dziwnie urywa historię młodych ludzi.

prowadząca
Ewa Kubik

Na październikowym spotkaniu w DKK dla młodzieży w Świebodzinie klubowiczki odpowiedziały sobie na pytanie: – Dlaczego „Wichrowe wzgórza„ to ulubiona powieść Belli, bohaterki „Zmierzchu”? Zaintrygował je fakt, że książka Emily Brontë zaliczona do klasyki literatury może być ulubioną lekturą bohaterki, żyjącej współcześnie i zakochanej w wampirze. Akcja „Wichrowych wzgórz” rozgrywa się na przełomie XVIII/XIX wieku i przedstawia dzieje miłości Heathcliffa i Katarzyny. Podczas czytania książki odczucia klubowiczek były jednakowe. Stwierdziły, że czytając „Wichrowe wzgórza” można odczuwać strach i grozę. Mieszkańcy Wichrowych wzgórz żyją w ponurym i bezlitosnym świecie. Brakuje w nim współczucia dla drugiego człowieka. To miłość Heathcliffa i Katarzyny niszczy wszystkich dookoła. Świat jest pełen gniewu i zemsty. Losy bohaterów są tak intrygujące a zarazem przerażające, że mogą poruszyć serca i umysły czytelników. Klubowiczki stwierdziły, że ta historia miłosna z innej epoki, podszywana dreszczykiem grozy, jest interesująca nawet dla Belli, dziewczyny wampira. Stephenie Meyer, autorka „Zmierzchu” w swojej powieści zamieściła dwa fragmenty z „Wichrowych wzgórz”. Na spotkaniu jedna z klubowiczek odszukała je i przeczytała pozostałym. Te fragmenty wiele wyjaśniły przy odpowiadaniu na pytanie postawione na początku spotkania. Bella uwielbiała tę książkę ze względu na uczucie łączące głównych bohaterów. Porównując je ze swoim wiedziała, że jej też jest na zawsze.
Książkę Emily Brontë można określić jako thriller. Gdy zacznie się czytać „Wichrowe wzgórza” to chce się od razu poznać zakończenie tej niecodziennej historii.