Pierwsze powakacyjne spotkanie DKK dla młodzieży było bardzo wzruszające. Takie poruszenie wywołała dyskusja nad książką Nory Schuurman „Słonecznikowa zima” dn. 24.09.12 r. Pisarka oprócz pisania książek dla młodzieży jest też tłumaczką z języka angielskiego i szwedzkiego.
„Słonecznikowa zima” jest to historia dwóch sióstr, które straciły matkę w wypadku samochodowym. Po jej śmierci życie Emmy i Sanny zmienia się całkowicie. Dziewczyny zamieszkują z ojcem, który dużo pracuje i poświęca córkom mało czasu. Pasje pozwalają dziewczynom uciec od samotnej rzeczywistości. Emma uprawia konną jazdę a Sanny serfuje po Internecie. Starsza z sióstr otacza opieką młodszą. Jej siostrzana miłość wzrasta, gdy do problemów Sanni dochodzą szkolne związane z mobbingiem. Dla ojca to była tylko przykra sprawa, która wkrótce miała zmienić się na dobre. Emma nie dostała wsparcia ze strony ojca. Musiała dawać sobie sama radę w podejmowaniu decyzji za dorosłych. Dlatego często śniła o białym koniu, który ją prowadził przez życie, gdzie nie musiała martwić się o nic. Wkrótce Sanny została pobita a Emma obwiniała się, że zostawiła siostrę samą sobie. Wypadek ten spowodował zmianę w postępowaniu ojca.
Książka jest niesamowita bo poruszyła serca czytelników. Opowieść ta uzmysłowiła wszystkim, jak ważne jest w życiu oparcie w bliskim człowieku.

prowadząca
Ewa Kubik
DKK w Świebodzinie

Pamiątkowe rupiecie wyjęte z niejednej szuflady w DKK „ORATOR” przy BP w Świebodzinie w dniu 5.11.2012 r.

Na zachwyt Szymborskiej o pięknych sosnach rosnących w parku, podczas jednego ze spacerów Miłosz odpowiedział, że sosny to nie drzewa. Buk i dąb – to są drzewa! Podobnie uważał Władysław Broniewski pisząc w wierszu „Dąb”:

„Idę sobie zamaszyście
i opada ze mnie życie jak jesienne liście.
Jakie liście? – dębu, brzozy, topoli,
ale to boli.
No cóż? było kilkanaście miłości
i trwoga, i noce bezsenne,
było dużo tkliwości i złości,
wszystko zmienne.
No i lecą liście, liście,
a każde: imię.
Powiedz je uroczyście,
wymień.
Ach, nie! To już nagie gałęzie
chwytliwe.
Kiedy serce i myśl na uwięzi,
jak być szczęśliwym?
I ostał się pień nagi,
na nim zamieci kłąb.
Odwagi!
To ja – dąb”.
Władysław Broniewski

Książkę „Pamiątkowe rupiecie” Anny Bikont i Joanny Szczęsnej czytało się z wielką przyjemnością, gdyż opisywała życie Wisławy Szymborskiej w sytuacjach zabawnych i humorystycznych, często niezamierzonych przez Poetkę.
Szymborska uważała swe życie jako swego rodzaju przypadek. Utwierdziła się w tym przekonaniu, gdy dowiedziała się o przyznaniu jej Nobla dokładnie w miejscu, w którym została poczęta. W zasadzie uważała się za feministkę, ale potrafiła współczuć też mężczyznom, którzy jej zdaniem również mają obawy i stresy a w domu nierzadko „jadowite żony”. Przerażała ją perspektywa czytania wyłącznie beletrystyki, dlatego też namiętnie pochłaniała książki przyrodnicze, antropologiczne i historyczne. Z pełną świadomością omijała książki z fizyki, w których rozumiała tylko treść wstępu. Ale do czasu, gdy przypadkiem trafiła na „Wykłady z fizyki” Richarda Feynmanna, noblisty z 1965 r., które ją wprost zachwyciły. Z jednej strony była typową humanistką, a z drugiej, bardzo ceniła sobie spotkania z przedstawicielami nauk ścisłych: matematykami, fizykami, biologami i chemikami.
Do ludzi, których najwyżej ceniła należał profesor Andrzej Szczeklik – autor esejów z filozofii medycyny. Wisława Szymborska posiadała swoisty sposób podróżowania, lubiła jeździć samochodem lub zwykłymi pociągami, gdyż starała się notować wszystkie napotkane po drodze miejscowości. Zdarzało jej się zbaczać z trasy nawet kilkadziesiąt kilometrów, aby się sfotografować na tle bardzo osobliwych nazw miejscowości. Podobnie jak wielu innych poetów lubowała się w stosowaniu antytezy. Uważała, że podobnie jak miłość i śmierć, także humor i smutek są dwiema pozornymi sprzecznościami złączonymi w swej esencji. Mawiała że „humor to młodszy brat powagi” to „organiczny związek smutku i śmieszności”. Są to kolejne dowody na to, że dwie skrajności się stykają.
W sferze relacji międzyludzkich wyżej ceniła sobie przyjaźń od miłości, cytując mądrą sentencję:

„Przyjaźni wymawiała miłość lekka, płocha, że
trudniejsza w wyborze i nieczęsto kocha.
To prawda – rzekła przyjaźń. Twe dary łaskawsze, bo częstsze,
Ja raz kocham, ale raz na zawsze”.

Książka generalnie podobała się słuchaczom, poza jedną osobą, która nie mogła wybaczyć Poetce jej układnych stosunków z dawnym systemem.
W drugiej części spotkania obejrzeliśmy prezentację multimedialną „ Znaczenie strategiczne Twierdzy Kostrzyn”.
Twierdza Kostrzyn to zespół fortyfikacji wzniesionych i użytkowanych pomiędzy XV a XX wiekiem w Kostrzynie i jego okolicy. Początek dał im zamek wzniesiony w wieku XV. Nowoczesne fortyfikacje powstały w czasach, gdy Kostrzyn był stolicą Nowej Marchii w XVI wieku. Miasto otoczono wtedy bastionami na wzór włoski, które częściowo przetrwały do dziś. W latach 80. XIX wieku Kostrzyn stał się twierdza fortową – wokół miasta zbudowano pierścień czterech Fortów: Czarnów, Gorgast, Sarbinowo i Żabice. Obecnie turystycznie wykorzystywane są tylko - Fort Gorgast, Bastion Filip, Brama Chyżańska i Brama Berlińska.
Następne spotkanie wyznaczyliśmy na 10. grudnia 2012 r. Do dyskusji wytypowano książkę Sławomira Kopra pt. „Polskie piekiełko. Obrazy z życia elit emigracyjnych 1939-1945”. Jako temat dowolny przedstawione zostaną krainy historyczno-geograficzne Polski.

Moderatorzy DKK:
Hanna Serewa,
Andrzej Grupa

prowadząca
Ewa Kubik