''Gawędy o wilkach i innych zwierzętach'' Marcina Kostrzyńskiego, który pochodzi z rodziny myśliwych i kiedyś nie wyobrażał sobie życia bez polowań, dopóki nie zrozumiał, że euforia po strzale jest radością z zabójstwa. Strzelbę zamienił na aparat fotograficzny, a jego miejscem na ziemi stał się drewniany dom w środku lasu, do którego zaprasza potrzebujące pomocy zwierzęta.

''Gawędy...'' Marcina Kostrzyńskiego to nie tylko zabawne i pełne nadziei historie, to także przykład wielkiej miłości do polskiej przyrody i przejmujący apel o zachowanie  naszego wspólnego dziedzictwa.

Pomimo, że wśród nas są zwolenniczki i przeciwniczki polowań doszłyśmy do wniosku, że jest to  piękna i wartościowa lektura na długie jesienne wieczory dla każdego- gorąco polecamy.

- DKK Ewa Gryzwald

Reportaże Wojciecha Tochmana nie pozostawiają czytelnika obojętnym, zmuszają do refleksji i przemyśleń. Reporterskim językiem (kłania się szkoła Hanny Krall) bardzo oszczędnym, bez zbędnych słów i komentarzy ,ale przez to opisane ludzkie historie i dramaty życiowe skłaniają nas do stawiania sobie pytań . Pytań o wybory, tolerancję , empatię a przede wszystkim o istotę zła i cierpienia i naszą odpowiedź na nie. „Wściekły pies” to 10 reportaży o współczesnej Polsce powstałych w latach 2002-2009, ale niestety wciąż aktualnych. Inspiracją do niektórych z nich były spotkania z bohaterami programu telewizyjnego „”Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie”( Wojciech Tochman jest współtwórcą tej audycji). „Wściekły pies” „kąsa” nasze sumienia, pokazuje znieczulicę i dwulicowość . Polecamy i uważamy że warto a nawet trzeba te reportaże przeczytać, choćby po to żeby się „zatrzymać”.

DKK – Ewa Dąbek

Nie ma … łatwo z panem Szczygłem, bo jak poważyć się na opinię o dziele już uhonorowanym Nagrodą Nike za 2019 rok. Sam autor przyznał gdzieś, że ta jego książka spotyka się ze skrajnymi ocenami czytelników; albo zachwytem, albo odrzuceniem.

Przebieg spotkania DKK w Gubinie wydaje się potwierdzać to spostrzeżenie. Już na wstępie każda z klubowiczek opowiedziała się po jednej ze stron.

Unikając silenia się na profesjonalną recenzję (znikomość kompetencji nie pozwala na taką zuchwałość), skorzystam z wybiegu formalnego i wypunktuję kwestie podnoszone podczas dyskusji:

• • • • • • Autor zadaje trud czytania przez konieczność przestawiania się w kolejnych tekstach na inny styl narracji;
          • Poszukiwania formalne dominują nad treścią;
          • Daremnie szukać typowego dla stylu M. Szczygła dystansu, humoru, ironii;
          • Treść szybko zatarła się w pamięci czytających;
          • Poznane historie długo „chodziły za czytającymi”; przy czym każdej utrwaliła się inna;
          • Przynajmniej dwa z reportaży nużyły „przegadaniem”, a przecież autor swoich studentów „uczy na Tochmanie, że mniej znaczy więcej”;
          • Mnogość zawartych w książce tematów, postaci, wątków można uznać za zaletę, ale też w ich doborze dostrzec przypadkowość (?), niekonsekwencję.

Wystrzegając się szkolnej cenzurki, decyzji czytelników pozostawiamy sięgnięcie po najnowsze dzieło Mariusza Szczygła.

- Bogumiła Wiśniewska