28.01.2020 r. we Wschowie, w Bibliotece Publicznej Miasta i Gminy, odbyło się kolejne spotkanie czytelników skupionych w DKK.  

I znów, w naszej czytelnianej przygodzie, spotkaliśmy się z Marie – Helene Lafon i jej nową powieścią Nasze życie. Autorka opisuje najbardziej bolące sprawy współczesnego człowieka. Dostrzega jego samotność, coraz słabsze więzy łączące współczesne rodziny, zanikające tradycje i autorytety. Samotność sieje spustoszenie w psychice i życiu ludzi. Najbardziej samotni są ci, których otaczają tłumy.

Motto utworu brzmi: ,,Muszę ciałem być w środku”.

Narratorka myśli o Gordanie ( ekspedientce z marketu ): „Ona nie mieszka w swoim ciele, ona mu siebie użycza”. A więc nie kocha siebie, nie lubi, wstydzi się, czuje się gorsza? Unika ludzkiego wzroku, dotyku. Jest przeraźliwie samotna w Paryżu.

,,Nasze życie” a więc moje, twoje. Polecam powieść Lafon. Czytając wchodzimy w niezwykły klimat. Tworzą go literackie umiejętności autorki. Bogate słownictwo i styl tak charakterystyczny dla mistrzyni w opisywaniu codzienności i szarego człowieka, który nosi w sobie niezwykłe emocje. Prosi nas, żebyśmy nie żyli ,, na pół gwizdka”, "na powierzchni gestów i rzeczy’’, nie myślmy, że jesteśmy samowystarczalni i nie ulegajmy ,, zrutynizowaniu” i niech nas nie otacza ,, ludne pustkowie tygodni”. Nie bądźmy obojętni dla siebie i innych, a wtedy dostrzeżemy wyciągniętą rękę drugiego człowieka. Kochajmy siebie i spoglądajmy z miłością i przyjaźnią na świat, który nie zawsze uśmiecha się do nas.  

Polecam Marie Lafon Nasze życie: literackie arcydzieło ,,hymn do wyobraźni i do literatury”.

- Stanisława Król

25 lutego 2020 roku odbyło się kolejne spotkanie DKK dla młodzieży, na którym omawiałyśmy powieść Barbary Kosmowskiej pt. „Buba. Sezon ogórkowy”. Historia przybliża rozterki miłosne, i nie tylko, towarzyszące nastolatkom w okresie adolescencji. Na podstawie powieści starałyśmy się stworzyć wspólnie obraz współczesnego świata, wymieniając obowiązujące dziś priorytety. Poruszyłyśmy kwestię uzależnień, m.in. od komputera i używek, które obecnie stały się zjawiskiem powszechnym. Zastanawiałyśmy się, co pcha młodzież w szpony nałogu i jak ewentualnie można się z nich uwolnić. Spotkanie zakończyłyśmy rozważaniami, dotyczącymi pojęcia sieroctwa, które w zmieniającym się drastycznie świecie zyskuje też inne znaczenie, niekoniecznie jednoznaczne z brakiem rodziców, lecz brakiem ich obecności w życiu dziecka.

25.02.2020 r w BPMiG we Wschowie spotkali się klubowicze z DKK dla Dorosłych Rozmawialiśmy o niezwykłej powieści Joanny Bator "Purezento".       

Autorka, podróżniczka, specjalistka od antropologii kultury fascynuje się Japonią od lat. Była    w kraju ,,kwitnącej wiśni’’ na rocznym stypendium naukowym. Owocem japońskich doświadczeń naukowych i osobistych jest zbiór esejów zatytułowany ,,Japoński wachlarz’’ wydany w 2004 r. Książka zdobyła zainteresowanie czytelników i pozytywną ocenę krytyków literackich.

"Purezento" to pierwsza japońska powieść pisarki. Tajemnicza i na wskroś japońska. Podbiła serca i umysły czytelników DKK. Wywołała bardzo interesującą dyskusję. Wszyscy byli zadowoleni ze spotkania z literaturą J. Bator.

"Tego lata czułam się jak rozbita filiżanka. Skorupy grzechoczące w worku.” Tak kończy się pierwszy fragment powieści. Rozbita filiżanka to metafora ludzkiego losu. Bezimienna bohaterka, której życie rozbiło się jak owa metaforyczna filiżanka. Pogrążyła się w rozpaczy. Spotkanie z niezwykłą Japonką Panią Myoko daje bohaterce szansę na nowe życie. Musi tylko zmienić miejsce zamieszkania . Nabrać geograficznego dystansu w dalekiej Japonii i odnaleźć sens swojego życia. Odnajdzie tam spokój, zanurzy się w innej kulturze, spotka nową miłość.

Kiedy drzwi zamknęły się za jej chłopakiem, nie wiedziała że widzi go po raz ostatni. Kiedy znalazła się w Japonii przed nią otworzyły się inne drzwi. Na jej drodze stanęli nowi ludzie, którzy uczyli ją nowego życia. Pani Myoko – japońska podróżniczka podarowała swojej lektorce Purezento - prezent - swój dom w Japonii i kota, którym bohaterka miała się opiekować. Wskazała tez ludzi, którzy czekali na jej przybycie. Kurs KINTSUGI pradawnej sztuki naprawy ceramiki za pomocą złota – okazał się niezwykłą terapią. Uświadomieniem, że najpiękniejsze jest to, co niekompletne, przemijające i niedoskonałe.

Powieść J. Bator to PUREZENTO dla czytelnika. Historia o śmierci, życiu, utracie miłości       i spotkaniu nowej, o ciągłym szukaniu sensu życia.

Polecam książkę tym, którzy mają ochotę pobyć ze sobą i na chwilę się zatrzymać, pomyśleć. Dostrzec piękno w tym, co czasem ma skazę. Zwrócić uwagę na drugiego człowieka. Porozmawiać z nim. Zakończę metaforą z powieści: Kocha się tego, komu najbardziej pragnie się opowiadać.                                                       

- Stanisława Król