20 listopada omawialiśmy „Opowiadanie o liściu Jasiu” i jego towarzyszach z gałęzi, które rozpoczyna się wiosną, gdy byli oni młodzi. Zieleń to kolor pierwszych liści i oznaka niedojrzałości. Życie Jasia jest przyjemne i on je takie kocha. Uwielbia, gdy wiatr lekko dmucha na gałęzie, cieszą go długie letnie dni, promienie słoneczne, które je umilają. Zna swoje przeznaczenie. Wie, że drzewo jest po to by dawać cień.
Lato Jasia szybko minęło. Inny liść, który dla bohatera opowiadania był najmądrzejszym z liści, opowiada mu, że po lecie nastaje jesień. Każdy liść klonu zmienia barwę i drzewo tak ustrojone jest pięknie kolorowe. A potem wiatr, który w lecie delikatnie kołysał liśćmi, teraz szarpie je mocno i zrywa z drzewa. Każdy liść umiera. Jaś drży z przerażenia, ale mądry kolega z gałęzi odpowiada, że taka jest kolej życia. Najpierw dorastamy, cieszymy się pełnią życia, a potem się starzejemy. Nie powinniśmy bać się zmian pór roku. To jest naturalna kolej życia. A ono odradza się na nowo, mimo, że my umieramy...
Zarówno dzieci jak i dorośli odnajdą w tej książce ciepło mądrość i pokrzepienie.