Nasze kolejne rozmowy i dyskusje przy dobrej zielonej herbacie odbyły się 23 maja. Omawialiśmy książkę „10 minut od centrum” autorstwa Izabeli Sowy. Pisarka w sposób zabawny ukazała relacje międzyludzkie, nastawienie do otaczającego świata zwykłych ludzi w realiach wielkiego miasta .Zbiór opowiadań jak najbardziej prawdziwych, ale pokazanych jakby w krzywym zwierciadle współczesnego świata. Polskie realia z dużą dozą humoru. Przyjemna lekka lektura, którą warto przeczytać .
Polecamy

Dyskusyjny Klub Książki w Starym Strączu rozpoczyna drugi rok działalności. 19 stycznia odbyło się pierwsze w tym roku, a jedenaste już od początku istnienia Klubu, spotkanie. Tematem dyskusji była literatura Danielle Steel. Każdy z klubowiczów przeczytał inną powieść autorki a na spotkaniu staraliśmy się rozszyfrować fenomen popularności pani Steel. Autorka napisała ponad 80 powieści, wydanych w 47 krajach w nakładzie ponad pół miliarda egzemplarzy, ponad 20 z nich zostało zekranizowanych. Wspólnym mianownikiem jej twórczości jest przystępny język i tematyka poruszająca codzienne problemy. Chociaż w naszym gronie nie ma zagorzałych fanek twórczości Daniele Steel, to doceniamy autentyczność jej powieści i sądzimy, że mogą one trafić w gusta czytelników w różnym wieku.
Natomiast 26 stycznia klubowicze mieli okazję wybrać się na uroczystą inaugurację działalności Dyskusyjnych Klubów Książki w 2012 roku, do Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej imienia C. Norwida w Zielonej Górze. Po spotkaniu organizacyjnym moderator grupy oraz 7 członków klubu DKK w Starym Stączu uczestniczyło w wernisażu grafiki pani Arety Fedak. Plastyczka przedstawiła wystawę serii swych linorytów. Podziwialiśmy prace autorki, mogliśmy także porozmawiać z nią o jej inspiracjach oraz prezentowanej technice. Po spotkaniu z artystką klubowicze zostali zaproszeni na spektakl, który odbył się w ramach Czytelni Dramatycznej. Był to monodram w wykonaniu Agaty Mandat. Aktorka Starego Teatru w Krakowie wykonała sztukę według scenariusza Lucyny Sosnowskiej i Magdy Kupryjanowicz „Po schodach”. Monodram opowiadający o problemach dojrzałej kobiety poruszył zarówno żeńską jak i męską część widowni. Ciekawy tekst, doskonała interpretacja i interesująca oprawa plastyczna sprawiły, że artystka na ponad godzinę zaczarowała widzów. Ze sceny zeszła nagradzana burzą oklasków.
23 lutego spotkaliśmy się w Bibliotece w Starym Strączu żeby porozmawiać o powieści egipskiego noblisty pod tytułem "Rozmowy nad Nilem". Na stole pośród książek pojawiła się egipska fajka wodna jako rekwizyt nawiązujący do tematyki omawianej książki. Powieść Nadżiba Mahfuza należy do jednych z ciekawszych pozycji omawianych na naszych spotkaniach. Opis rzeczywistości lat sześćdziesiątych przeplata się tutaj z narkotycznymi wizjami głównego bohatera Anisa Zakiego. Tytułowe rozmowy mają miejsce na barce między przedstawicielami towarzyskiej śmietanki Kairu. Dotyczą spraw ważnych, nawiązując do polityki i historii, a także błahych. Dobrze napisane dialogi przeplatane ciekawymi opisami sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem.

 

WARTO PRZECZYTAĆ
Dlaczego ?
Powieść pozwala poznać kilka rodzajów miłości:
- matczyną do córki,
- braterską,
- damsko- męską.
Pozwala znaleźć to, co ważne w życiu. Pokazuje, że zdeterminowany człowiek ( w tym wypadku kobieta) robi rzeczy które, wcześniej umieściłaby w grupie niemożliwych do wykonania.
Ostatecznie utwierdza nas w przekonaniu jak ważne jest dziedzictwo. To, że odciska piętno na całym naszym późniejszym życiu i jeśli spotkamy na naszej dziecięcej drodze ojców- zwyrodnialców ( tak jak miało to miejsce w przypadku Jane – bohaterki powieści Jodi Picoult) mamy bardzo niską samoocenę i musi wydarzyć się coś równie wstrząsającego abyśmy uwierzyły w siebie.
Prawdą jest, że istnieje miłość czysta, że dwoje ludzi „ pasuje” do siebie jak elementy układanki.
Polecamy lekturę gdyż:
- pozwala odpocząć,
- uczy inaczej widzieć świat,
- daje nadzieję – że zawsze może jeszcze zdarzyć się to coś …,
- uświadamia, że człowiek, nawet tak bardzo młody ( myślę o Rebece) jest w stanie bardzo dużo przeżyć.
- zabrania nam mówić – jest mi źle – co w wypadku naszej narodowej potrzeby narzekania i użalania się nad sobą jest gwarantem normalności.