„LEKTOR” B. Schlink to książka intrygująca, niezwykła i trudna do opowiedzenia. Romans piętnastoletniego chłopca z dojrzałą kobietą jest tylko tłem do głębokich rozważań moralnych. Michael, żył życiem przeciętnym, takim jak i jego rówieśnicy. Do czasu jednak. Poznaje jednak Hannę, dojrzałą kobietę. Rodzi się pomiędzy nimi związek – połączenie fascynacji cielesnej, seksualnej z fascynacją umysłową. Jedno dla drugiego jest mistrzem. Dla Michaela Hanna jest mistrzem seksualności, uczy go wszystkiego krok po kroku, a na dodatek jest mistrzem wprowadzającym go w świat dorosłości. Dla Hanny Michael jest jakby świeżym powiewem, dostarczającym jej pożywki dla umysłu.
Jednakże pewnego dnia Michael nie zastaje Hanny w domu. Rzuca się w wir poszukiwań, jednakże wygląda, że przepadała jak kamień w wodę. Bardzo to przeżywa – ten związek oraz nagła utrata Hanny wpływają na resztę jego życia. Mijają lata. Michael studiuje. W ramach obowiązków seminaryjnych studenci maja obserwować proces nazistów. Jak wielkie jest zdumienie Michaela, gdy wśród oskarżonych widzi Hannę. Hannę, która tylko dla ukrycia faktu uznawanego przez nią za hańbiący, pozwala się skazać jako prowodyrka masakry. Hanna, która była strażniczką w obozie koncentracyjnym. Hanna, którą kochał.
To wszystko jest dla niego wielkim wstrząsem. Wydawało się, że jakoś przeszedł do porządku dziennego nad utratą Hanny, a tu nagle ten proces i fakty z niego wynikające. Paradoksalnie jednak, to wszystko pozwala mu dojrzeć, zrozumieć swoje uczucia, a także Hannę. I dzięki temu decyduje, co dalej.... A co dalej? Sami zobaczcie!

Ewa i Adam - obydwoje są po trzydziestce i bardzo się kochają. Gdy Adam wszedł na wystarczająco wysoki szczebel kariery zawodowej i gdy został zbudowany wystarczająco duży dom z wystarczająco dużym ogrodem, na świat przychodzi ich zaplanowane dziecko. Niestety, nie jest to, jak marzyli, śliczna blondyneczka z ogromnymi oczami, ale mały muminek, Dar Pana, czująca inaczej, czy po prostu dziecko z DS. Początkowo rodzice chcą się pozbyć takiego potomka, ale Ewa zmienia zdanie i zabiera Myszkę do domu...

W ten sposób cudowny, starannie naszkicowany świat Adama zawala się - on z sypialni przenosi się do gabinetu, całe dnie przesiaduje w pracy. Jego miejsce w małżeńskim łożu zajmuje córeczka. Natomiast Ewa stopniowo uczy się kochać, rozumieć i uczyć to niezwykłe dziecko życia. I choć Myszka ma najsilniejszą postać choroby Downa, dodatkowo z tajemniczą, ciemną plamką na mózgu, jej wewnętrzny świat jest bardzo bogaty. Przebywając na strychu pomaga Bogu w stwarzaniu kolejnego świata, uczy biblijnych Adama i Ewę śmiechu, miłości, zaczyna rozumieć, że musi dawać, a nie tylko brać.

Terakowska doskonale zarysowała w swym utworze różne podejście rodziców do choroby dziecka - ojca, który umywa od wszystkiego ręce, by czasem podglądać zabawy córki przez szparę w uchylonych drzwiach, dla którego najważniejsza jest wiedza, w czyich genach występuje mutacja - kto jest winny DS Myszki. I z drugiej strony Ewa - żyjąca z dnia na dzień, pozbawiona nadziei. Kochająca swoje dziecko, lecz wstydząca się go.

Dramatyczna jest scena, gdy Ewa wybiera się z córką do supermarketu - traci na chwilę Myszkę z oczu, a ta w tym czasie rozbiera się do naga i zaczyna tańczyć lecz jej ruchy raczej przypominają żałosne podrygiwania niż taniec.

Jednakże powieść kończy się stosunkowo dobrze, gdyż Myszka odchodzi do ogrodu wiecznej szczęśliwości, jej rodzice godzą się ze sobą, a na świat przychodzi kolejne dziecko Ewy i Adama, tym razem zdrowe...

Sofia dorasta w bogatej rodzinie na wspaniałym ranczu w Argentynie. Wraz z kuzynem Santim bawi się wśród potężnych konarów drzewa ombu, które ma magiczną moc spełniania marzeń. Kiedy Sofia dorasta, powierza drzewu swój sekret - miłość do Santiago. Po latach marzenie się spełnia a przyjaciele z dzieciństwa zostają potajemnie kochankami. Kiedy rodzice Sofii odkrywają, co się dzieje, ze strachu przed hańbą wysyłają dziewczynę do Europy. Zakochani po raz ostatni spotykają się pod drzewem ombu, przyrzekając sobie wierność. Oboje nie wiedzą, czy jest to pożegnanie na kilka czy kilkanaście lat... A może na całe życie?.... Sami sprawdźcie !